Συγκέντρωση συμπαράστασης και αλληλεγγύης στους απεργούς του ΜΕΤΡΟ

   To E.E.K. Θεσσαλονίκης καλεί όλη την εργατική τάξη της πόλης στην σημερινή συγκέντρωση συμπαράστασης και αλληλεγγύης στους απεργούς του ΜΕΤΡΟ και των άλλων μέσων συγκοινωνίας που καλούν τα Πρωτοβάθμια Σωματεία Εργαζομένων στις 18:00 στο Άγαλμα Βενιζέλου.

    Η καταστροφική τρικομματική κυβέρνηση αντιμέτωπη με το αδιέξοδο της πολιτικής της έχει ανοίξει ένα μέτωπο ενάντια στην εργατική τάξη και χτυπάει κάθε πιθανή εστία κοινωνικής αντίστασης και αμφισβήτησης είτε αυτή ονομάζεται Βίλλα Αμαλίας, είτε απεργία στο ΜΕΤΡΟ ή στο Α.Π.Θ.

 Τώρα είναι η ώρα η Εργατική Τάξη να συσπειρωθεί και να αγωνιστεί ενάντια στην εξαθλίωση με αγώνες συντονισμένους και οργανωμένους από τα κάτω, χωρίς καρεκλοκένταυρους γραφειοκράτες. 

   Ήρθε η ώρα να ανατρέψουμε το σύστημα που γεννάει μνημόνια και θλίψη, προχωρώντας στην οργάνωση της Γενικής Πολιτικής Απεργίας Διαρκείας.

Παρασκευή 25/1, 6:00μμ, Άγαλμα Βενιζέλου. 

Στο πλευρό των απεργών του ΜΕΤΡΟ

H επιστράτευση δεν θα περάσει

Eίμαστε με τους απεργούς του METPO

Mε τους απεργούς στις συγκοινωνίες

Απεργιακές κινητοποιήσεις διαρκείας σε κάθε κλάδο

   H κυβέρνηση της ντόπιας και ξένης τρόικας, οι τοποτηρητές του διεθνούς και ελληνικού καπιτα-ληστρικού κατεστημένου, κατέφυγαν στο μέτρο της επιστράτευσης όλων των εργαζομένων στο ΜΕΤΡΟ της πρωτεύουσας και σε επίταξη των οχημάτων. Aπό το απόγευμα της Πέμπτης 24 Γενάρη 2013 φύλλα πορείας θυροκολλούνται στα σπίτια των απεργών. Τελικά, πάνοπλα ΜΑΤ και ΕΚΑΜ εισέβαλλαν στο αμαξοστάσιο στις 4 το πρωί.

   Eίναι μια πράξη αντιδραστική, χουντικής μεθόδευσης, που ξεπερνάει τα όρια της ίδιας τους της αστικής νομιμότητας. Αν το μόνο μέσο άμυνας που διαθέτει η εργατική τάξη για την προάσπιση των δικαιωμάτων και συμφερόντων της, το δικαίωμα στην απεργία και το δικαίωμα συλλογικής σύμβασης, ποδοπατούνται βάναυσα από τη βία των MAT, των εισαγγελέων και των δικαστών, τότε αυτή η κυβέρνηση κι αυτή η εξουσία είναι ΠAPANOMH. Mας επέβαλλαν τα λαοκτόνα μνημόνια. Mειώσανε τους μισθούς και τις συντάξεις κατά 30 - 40%. Προχωράνε σε μαζικές απολύσεις. Φθάσανε την ανεργία στο 27% και στη νεολαία στο 57% - 1,5 εκατομμύριο άνεργοι. Την ίδια στιγμή οι ίδιοι, οι συγγενείς και οι παρέες τους φυγαδεύουν κεφάλαια στο εξωτερικό - τα σκάνδαλα κι η διαφθορά γνωρίζουν νέες δόξες. Λίστες με ληστές, κλεπταποδόχους και φοροφυγάδες κυκλοφορούν χωρίς συνέπειες, στικάκια που αποκρύβονται, δικαστικοί, κρατικοί και κυβερνητικοί παράγοντες είναι τυλιγμένοι με την αχλύ ενός συστήματος εκμετάλλευσης και σήψης.

Nα αποστρατεύσουμε τώρα την αντιδραστική κυβέρνηση της ντόπιας και ξένης τρόικας

   Όμως,  θέλουν εμείς, η εργατική τάξη κι ο εργαζόμενος λαός, ο συνταξιούχος κι ο φτωχός να πληρώσουμε για την κρίση για την οποία δεν ευθυνόμαστε, για την κρίση που οι ίδιοι προκάλεσαν και με τα μέτρα τους διαρκώς βαθαίνουν.Mας οδηγούν στη φτώχεια, την εξαθλίωση και την ταπείνωση. Δεν θα μείνουμε με σταυρωμένα χέρια. H αντίσταση είναι δικαίωμα του λαού.

   H ακροδεξιά κυβέρνηση Σαμαρά, με τη στήριξη του εκφυλισμένου και μεταλλαγμένου ΠAΣOK δεν έχει το ηθικό δικαίωμα, ούτε το πολιτικό έρεισμα να επιβάλλει στρατιωτικό νόμο. Πριν τους απεργούς του METPO ξεκίνησε ασκήσεις τρόμου και φόβου με επιθέσεις σε κατειλημμένους κοινωνικούς χώρους (Bίλλα Aμαλίας, Σκαραμαγκά, Λέλας Kαραγιάννη), με επιθέσεις στα αριστερά (ΣYPIZA) για να τους στριμώξει και να τους ενσωματώσει, και τώρα χτυπάει τον εξ αρχής κύριο στόχο της, την εργατική τάξη.

   Oι ακροδεξιοί επιτελείς του κυρίου Aντωνάκη, οι εμπνευστές της στρατηγικής της έντασης, λογάριασαν χωρίς τον ξενοδόχο. Ξενοδόχος και κύριος αυτού του τόπου είναι η εργατική τάξη κι ο λαός, αυτοί που κινούνε τις μηχανές των τρένων, των λεωφορείων, αυτοί που βάζουν σε κίνηση την οικονομική μηχανή. Kι ο κυρίαρχος εργαζόμενος λαός πρέπει να ασκήσει την εξουσία του.

ΓΕΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ

   Ολοι στο πλευρό των απεργών. Kάτω η κυβέρνηση Σαμαρά. Γενική Πολιτική Aπεργία Διαρκείας – να ανοίξει ο δρόμος για μια εργατική κυβέρνηση με εργατική εξουσία, που θα εφαρμόσει ένα πρόγραμμα έκτακτων μέτρων αντιμετώπισης της κρίσης: διαγραφή του χρέους στους διεθνείς τοκογλύφους, κατάργηση των λαοκτόνων Μνημονίων! Εθνικοποίηση των τραπεζών, κάτω από εργατικό έλεγχο, ενοποίησή τους σε έναν κοινό δημόσιο τραπεζικό φορέα, που θα αναθερμάνει την οικονομική μηχανή και θ’ αντιμετωπίσει την ανεργία.

O αγώνας στα χέρια των εργατών. Παραμερίστε τους γραφειοκράτες. Συντονισμός του αγώνα με εκλεγμένες επιτροπές εργατών μέσα από συνελεύσεις. 

ΑΠΟ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ ΣΤΗ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ

Μανιφέστο της Κεντρικής Επιτροπής του ΕΕΚ   

1. Αυτοί, οι «από πάνω» -η τρόικα της ΕΕ και του ΔΝΤ, η τρικέφαλη κυβέρνηση, οι διαπλεκόμενοι καναλάρχες, οι κεφαλαιοκράτες- μας τάζουνε αισιόδοξα μια χρονιά τρισχειρότερης φρίκης.

Εμείς, οι «από κάτω» -άνεργοι, εργάτες σε δουλειές/λάστιχο για μισό κομμάτι ψωμί, καταστραμμένοι αυτοαπασχολούμενοι, άστεγοι, αποκλεισμένοι και ταπεινωμένοι- τους τάζουμε να πάρουμε εμείς στα χέρια μας τις τύχες μας, την εξουσία, τον πλούτο που παράγουμε, με μια κουβέντα, την ζωή που μας κλέβουνε, για να την ζήσουμε σαν αληθινή ζωή κι όχι σαν θλιβερή επιβίωση. Η ίδια η ζωή είναι η πραγματική κι απαράβατη κόκκινη γραμμή.

Ή εμείς ή αυτοί – έτσι μπαίνει πια στις μέρες μας το ιστορικό δίλημμα «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα». Ή θα μας θάψει στα ερείπιά της η καπιταλιστική χρεοκοπία ή θα ανοίξουμε μια σοσιαλιστική διέξοδο από την κρίση και το χρεοκοπημένο σύστημα. 

2. Τα τρία τελευταία χρόνια γνωρίσαμε μια χωρίς προηγούμενο καταστροφή. Δεν πάει άλλο, αυτό φωνάζει ο λαός, αυτό διακήρυξαν με μια φωνή και στο 12^ο Συνέδριο του Εργατικού Επαναστατικού Κόμματος, οι τροτσκιστές του ΕΕΚ. Μετά τρία μαύρα χρόνια διάλυσης των πάντων, μετά τρία χρόνια οργής και αγανάκτησης, δεν αρκεί πια η οργή και η αγανάκτηση ούτε τα κάθε τόσο μαζικά ξεσπάσματα, που η άγρια κρατική καταστολή των ΜΑΤ κι οι γραφειοκράτες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ πασκίζουν να φρενάρουνε κάθε φορά.

Θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι έχουμε ήδη γονατίσει, ότι έχουμε αποδεχτεί την μοίρα της εξαθλίωσης. Δεν θα αργήσει η πληρωμένη απάντηση στα ψέματά τους. Υπάρχουν διάσπαρτες μυριάδες λαϊκές εστίες αντίστασης στην κοινωνική καταστροφή, μικρές ή μεγάλες, διάφορες πρωτοβουλίες και μορφές αυτο-οργάνωσης λιγότερο ή περισσότερο ανεπτυγμένες, δίκτυα κοινωνικής αλληλεγγύης, αγώνες κάθε μορφής που φυσικά τα αστικά Μαζικά Μέσα Συσκότισης και Παραπληροφόρησης κρατούν συστηματικά στο σκοτάδι και στην απομόνωση, ενώ προβάλουν με τον πιο προκλητικό τρόπο τους Ναζί της «Χρυσής Αυγής» και προπαγανδίζουν τις αθλιότητες της ίδιας της τρικέφαλης κυβέρνησης των εχθρών του λαού. Στόχος μας πρέπει να είναι να προωθήσουμε την λαϊκή αυτο-οργάνωση των μαζών, να ενώσουμε όλες αυτές τις μυριάδες σπίθες σε μια πανελλαδική πυρκαγιά, με άξονα την οργάνωση μιας Γενικής Πολιτικής Απεργίας που θα στηριχτεί στις εργατικές και λαϊκές κινήσεις και οργανώσεις, για την ανατροπή όλων των Μνημονίων, των συνοδευτικών νόμων, της μνημονιακής κυβέρνησης και την αποτίναξη του ζυγού της τρόικας και της τυραννίας των τραπεζών και των «αγορών». Για να ανοίξει ο δρόμος για την αριστερή εργατική κυβέρνηση και την εργατική εξουσία που στηριγμένη στα όργανα λαϊκής αυτο-οργάνωσης, θα αναδιοργανώσει την κοινωνία και την οικονομία σε νέες, σοσιαλιστικές βάσεις.

3. Δεν πρόκειται για εξωπραγματική ή ιδανική διέξοδο αλλά για την μόνη διέξοδο, αφού το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα και τα διευθυντικά του κέντρα, το ΔΝΤ, η ΕΕ, το μόνο που προεξοφλούν επίσημα είναι ότι εμείς, τα παιδιά μας, και τα παιδιά των παιδιών μας θα επιβιώσουμε -όσοι επιβιώσουν- στη μιζέρια για δεκαετίες.

Έχουν περάσει πάνω από πέντε χρόνια κι η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση όχι μόνο δεν δείχνει να ξεπερνιέται ή, έστω, να κοπάζει, αλλά, αντίθετα επιδεινώνεται. Η Παρατεταμένη Μεγάλη Ύφεση της παγκόσμιας οικονομίας θα χειροτερέψει το 2013, πρώτα-πρώτα στον αναπτυγμένο ιμπεριαλιστικό Βορρά. Από την άλλη μεριά, οι λεγόμενες «αναδυόμενες» χώρες των BRICs (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα) δεν δίνουν περιθώρια κάποιας αναθέρμανσης ή συγκράτησης της παγκόσμιας ύφεσης, καθώς οι ίδιες εκδηλώνουν πια έντονα σημάδια επιβράδυνσης και κυοφορίας κοινωνικών και πολιτικών εκρήξεων.

Η Αμερική πηγαίνει από δημοσιονομικό γκρεμό σε δημοσιονομικό γκρεμό. Στο τέλος του 2012, το δικομματικό πολιτικό σύστημα, μέσα από έντονους κλυδωνισμούς, ρήξεις κι αντιπαραθέσεις, μόλις κατάφερε, με μια επιμέρους προσωρινή συμφωνία, να αναβάλει για την 1^η Μαρτίου 2013 τις κρίσιμες αποφάσεις για τις περικοπές των δαπανών του αβυσσαλέου ομοσπονδιακού ελλείμματος - αποφάσεις που πρέπει να ληφθούν ταυτόχρονα με εκείνη για την αύξηση της περιβόητης «οροφής» του δυσθεώρητου χρέους των ΗΠΑ που ήδη ξεπερνάει το αμερικανικό ΑΕΠ, φτάνοντας τα 16,4 τρισεκατομμύρια δολάρια. Το αδιανόητο, ένα χρεοστάσιο της Αμερικής, επανέρχεται σαν εφικτό. Σε κάθε περίπτωση, η αμερικανική οικονομία που μόλις βρίσκεται στο όριο της ύφεσης, με μια μαζική ανεργία που δεν λέει να μειωθεί παρά τις διαδοχικές ενέσεις ρευστότητας από την Ομοσπονδιακή Τράπεζα, δεν θα αποφύγει την παραπέρα βύθιση στην ύφεση. Η ισχυρότερη κεφαλαιοκρατία του κόσμου θα επιχειρήσει να βάλει τον υπόλοιπο πλανήτη να πληρώσει τα δικά της σπασμένα, και πρώτα-πρώτα την Λατινική Αμερική, την Κίνα και την Ευρώπη.

Η Ευρώπη βρίσκεται ήδη σε ύφεση που αγγίζει πλέον και την βιομηχανική ατμομηχανή της ΕΕ και της ευρωζώνης, την Γερμανία, ενώ η άλυτη κρίση χρέους την κάνει να παραμένει στο επίκεντρο της παγκόσμιας κρίσης. Ο εφιαλτικός φαύλος κύκλος χρέος -λιτότητα -ύφεση -διόγκωση του χρέους γίνεται τώρα πιο αποπνικτικός με την εφαρμογή του «δημοσιονομικού συμφώνου» που επέβαλε το Βερολίνο μέσω Βρυξελλών. Το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα αιωρείται στο κενό και η βιομηχανία καταρρέει στα μεγάλα της κέντρα, την Ιταλία, την Γαλλία, την ίδια την Γερμανία. Ο «κεντρικός πυρήνας» της ΕΕ αποδεικνύεται εξίσου σάπιος με την χρεοκοπημένη «περιφέρεια» του Νότου της ευρωζώνης.

Η καπιταλιστική Ελλάδα ήταν ο παροιμιώδης «αδύναμος κρίκος» στη διεθνή αλυσίδα της ευρωζώνης και της ΕΕ. Με την χρεοκοπία της, δεν είναι, όπως ήταν εξ αρχής, απλώς ο «αδύναμος κρίκος» αλλά ο αδύναμος κρίκος που έσπασε οικονομικά κάτω από το βάρος τού μη βιώσιμου χρέους. Τα περιβόητα «σχέδια διάσωσης» με τα αλληλένδετα Μνημόνια μέτρων κοινωνικού κανιβαλισμού των σαρκών του διαπομπευόμενου ελληνικού λαού είχαν σκοπό, κατά πρώτο λόγο, την διάσωση των διεθνών τοκογλύφων, πρώτα-πρώτα των γερμανικών και γαλλικών τραπεζών, αλλά, ευρύτερα, της ίδιας της ευρωζώνης, του ευρώ σαν νομισματικού όπλου των ισχυρότερων καπιταλιστικών κύκλων της ιμπεριαλιστικής Ευρώπης. Σε τελευταία ανάλυση, όμως, οι καθυστερημένες, ολοένα αγριότερες σε κάθε «δόση δανείων», και τελικά αποτυχημένες παρεμβάσεις της ΕΕ κα του ΔΝΤ, μέσω της λαομίσητης τρόικας, τα Μνημόνια 1, 2, 3 και τα υπαρκτά, αν και ακήρυχτα επισήμως, χρεοστάσια της Ελλάδας με τα δύο «κουρέματα» (εν αναμονή τρίτου), θέλανε να κρύψουν, ακόμα κι από τα μάτια των ίδιων των «πιστωτών», το γεγονός ότι μαζί με τον κρίκο-Ελλάδα έχει υποστεί ανεπανόρθωτη ρήξη η ίδια η διεθνής-ευρωπαϊκή αλυσίδα.

Φυσικά, η όλη αλυσίδα δεν καταρρέει, ως εκ τούτου, αυτόματα. Ζούμε, όμως, οι πάντες, στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, παγκόσμια, με τις κλιμακούμενες συνέπειες αυτής της ρήξης που Βρυξέλες, Βερολίνο αλλά και Ουάσιγκτον επιχειρούν με αντιφατικά και βραχυπρόθεσμα μέτρα να συγκρατήσουν. Σε μια πρώτη περίοδο, ορισμένα τμήματα του διεθνούς κεφαλαίου και μερίδες της αστικής τάξης, ιδιαίτερα της γερμανικής, εξετάζανε την «λύση» του ακρωτηριασμού του αθεράπευτου μέλους από το συνολικό σώμα της ευρωζώνης και της ΕΕ, την αναγκαστική εκδίωξη της Ελλάδας ή Grexit. Από το καλοκαίρι, όμως, του 2012, η «λύση» αυτή υποχωρεί κατά κράτος, καθώς Βρυξέλλες και Βερολίνο βρίσκουν μέσα στο σαλόνι δύο ελέφαντες- την υπό χρεοκοπία Ισπανία και την Ιταλία, την τέταρτη και τρίτη μεγαλύτερη οικονομική δύναμη της ευρωζώνης. Δεν υπάρχουν πια περιθώρια να ξηλωθεί η μικρή κλωστή της Ελλάδας χωρίς να ξηλωθεί ολόκληρο το ευρωπαϊκό πουλόβερ. Γι’ αυτό και η φράου Μέρκελ άρχισε να λέει ότι «ματώνει η καρδιά της» για την χώρα μας, παρόλο που κατά τα άλλα περιφρονεί βαθύτατα τον «τεμπέλικο» βαλκανικό λαό της… Τώρα, όμως απειλείται η ιμπεριαλιστική Γερμανία κι η γερμανική Ευρώπη που βλέπει στα όνειρά της. Για τον ελληνικό λαό, πάντως, το ζήτημα δεν είναι αν θα πνιγεί με τη θηλιά των Μνημονίων από την ΕΕ και το ευρώ της ή αν θα πνιγεί μόνος του, περιμένοντας να τον πετάξουν πρώτο από το καράβι που βουλιάζει, αλλά πώς θα σωθεί από το ιστορικό ναυάγιο, μαζί με όλους τους άλλους λαούς.

Το ιστορικό ναυάγιο είναι πάντως δεδομένο και εν εξελίξει. Τον Δεκέμβριο του 2011 και τον Φεβρουάριο του 2012, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) με τις γιγάντιες ενέσεις ρευστότητας των προγραμμάτων LEROY διέσωσε (έως πότε;) το έτοιμο να καταρρεύσει ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα. Τότε ο Μάριο Ντράγκι, δήλωσε ότι η ΕΚΤ ήταν υποχρεωμένη να σώσει τις τράπεζες αλλά δεν θα έκανε το ίδιο για υπερχρεωμένες κυβερνήσεις και κράτη. Τον Ιούλιο, όμως, του 2012, κατάπιε ό,τι έλεγε πριν λίγους μήνες, δηλώνοντας ότι «θα κάνει οτιδήποτε» για να σώσει το ευρώ κι άρα υπερχρεωμένες κυβερνήσεις και κράτη. Έτσι, τον Σεπτέμβριο του 2102 ανακοίνωσε και επίσημα το σχέδιο ΟΜΤ για να στηρίξει υπό χρεοκοπία κράτη, ανακουφίζοντας προσωρινά, την Ισπανία και την Ιταλία.

Οι τρύπιες εθνικές ναυαγοσωστικές βάρκες δεν αρκούν ούτε τα σάπια εθνικιστικά σωσίβια «μόνο για Έλληνες» τάχα. Χρειαζόμαστε όχι μια σαθρή σχεδία αλλά ένα κοινό σχέδιο και την κοινή πάλη με όλους τους εργαζόμενους κι άνεργους της Ευρώπης, ντόπιους και μετανάστες, για να οικοδομήσουμε τις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης πάνω στα ερείπια της ιμπεριαλιστικής ΕΕ.

Γι’ αυτό και το ΕΕΚ υποστηρίζει με όλες του τις δυνάμεις και καλεί τις πιο πρωτοπόρες και μαχητικές δυνάμεις κι οργανώσεις του εργατικού και λαϊκού κινήματος, να στηρίξουν την πρωτοβουλία που ανακοίνωσε δημόσια στη διεθνή συγκέντρωση στην Αθήνα στις 17 Δεκεμβρίου 2012 η Συντονιστική Επιτροπή για την Επανίδρυση της Τέταρτης Διεθνούς για μια Διεθνή Ευρωπαϊκή Συνδιάσκεψη τον Ιούνιο 2013 στο Ρίμινι της Ιταλίας.

Εκεί θα συζητηθεί ένα Πρόγραμμα Έκτακτης Ανάγκης για να αντισταθούμε και να αποτρέψουμε την κοινωνική καταστροφή, μαζί κι ένα σχέδιο κοινών δράσεων, ανεξάρτητων από τους φραγμούς των γραφειοκρατικών μηχανισμών ελέγχου και για την οικοδόμηση μιας νέας επαναστατικής ηγεσίας που τόσο επιτακτικά έχουμε ανάγκη. 

4. Η Ελλάδα είναι ο αδύναμος κρίκος που έσπασε πρώτος οικονομικά, γι’ αυτό κι είναι υποψήφιος να σπάσει από τους πρώτους και πολιτικά. Η συνολική κοινωνικο-οικονομική, πολιτική και πολιτισμική κρίση έχει αναχθεί σε κρίση εξουσίας.

Το κεντρικό ζήτημα που τίθεται είναι: ποια κοινωνική δύναμη, ποια τάξη, με ποια πολιτικά μέσα, με ποιο πρόγραμμα και σχέδιο μπορεί να πάρει στα χέρια της την ηγεμονική ισχύ, να ανατρέψει την χρεοκοπημένη τάξη πραγμάτων που μας εξουσιάζει, να καταλάβει η ίδια την εξουσία ώστε για να βγάλει την κοινωνία από την καταστροφική κρίση; Το ΕΕΚ λέει ξεκάθαρα: μόνον η εργατική τάξη, εργαζόμενη κι άνεργη και η εργατική εξουσία των Συμβουλίων, στηριγμένη στις καταστρεφόμενες λαϊκές μάζες και την αυτο-οργάνωσή τους, μπορεί να δώσει διέξοδο.

Η κρίση χτυπάει το κέντρο της πολιτικής κρατικής εξουσίας κι εξακτινώνεται από εκεί σε όλο το πλέγμα των εξουσιαστικών σχέσεων και, κατά συνέπεια σε όλους τους θεσμούς και τις αστικές μορφές κοινωνικού ελέγχου. Πλήττει συνολικά το αστικό πολιτικό σύστημα της Μεταπολίτευσης, τα κόμματα αστικής εξουσίας, τον κοινοβουλευτισμό, απονομιμοποιεί όλες τις μέχρι τώρα μορφές διακυβέρνησης, μονοκομματικές, πολυκομματικές, «τεχνοκρατικές».

Ζούμε πλέον κάτω από ένα Κράτος σε καθεστώς «έκτακτης ανάγκης», όπου μια επίπλαστη «πλειοψηφία» μέσα σε ένα σκιώδες Κοινοβούλιο αποξενωμένο από τον λαό, επισφραγίζει Μνημόνια και «πράξεις νομοθετικού περιεχομένου» και αποφάσεις που παίρνονται αλλού, από την τρόικα και τα επιτελεία του μεγάλου διεθνούς και ντόπιου κεφαλαίου. Στο όνομα μιας πλαστής «έκτακτης ανάγκης σωτηρίας της χώρας», επιχειρείται οι αποφάσεις αυτές να επιβληθούν βίαια, με τα ρόπαλα και τα χημικά των ΜΑΤ, με τις συλλήψεις και τα βασανιστήρια στα αστυνομικά τμήματα και την ΓΑΔΑ, με την καταστολή, τις διώξεις κάθε εστίας αντίστασης, με το παρακράτος των φασιστικών μαντρόσκυλων του κεφαλαίου, με την χειραγώγηση των ΜΜΕ και την τηλεδικτατορία της παραπληροφόρησης.

Προμηνύματα και προετοιμασίες αυτού του καθεστώτος «έκτακτης ανάγκης» υπήρξαν από παλιά, τουλάχιστον από την εποχή των τρομονόμων και των τρομοδικών. Το ξέσπασμα της παγκόσμιας κρίσης, που πρώτη πολιτική της έκρηξη ήταν η εξέγερση του Δεκέμβρη 2008, το έφερε σε πλήρη λειτουργία, ιδιαίτερα από τα μέσα και τέλη του 2011, μετά το κίνημα των πλατειών, τις εξεγερσιακές Γενικές Απεργίες του Ιουνίου και του Οκτωβρίου, την πτώση της άθλιας κυβέρνησης Παπανδρέου, την πραξικοπηματική επιβολή της κυβέρνησης Παπαδήμου. Καθόλου τυχαία, μετά τον Νοέμβριο 2011, οι περισσότερες κυβερνητικές αποφάσεις επιβάλλονται με «πράξεις νομοθετικού περιεχομένου», με διαδικασίες δηλαδή που ρητά συνδέονται με καταστάσεις «έκτακτης ανάγκης». Ο εντεινόμενος αυταρχισμός ενός Κράτους σε χρεοκοπία που υψώνεται πάνω από την κοινωνία εκδηλώνει την βαθύτατη, διαλυτική κρίση του κράτους αλλά και της ίδιας της λεγόμενης «κοινωνίας των ιδιωτών-πολιτών». Δημόσιος και ιδιωτικός χώρος συγκλονίζονται εκ βάθρων, γκρεμίζεται η διαχωριστική γραμμή ανάμεσά τους, η ίδια η ζωή γίνεται το κεντρικό διακύβευμα.

Το δείχνουν καθαρά, οι «υγειονομικές βόμβες» του Λοβέρδου κι η διαπόμπευση των οροθετικών γυναικών, οι βάρβαρες επιχειρήσεις κοινωνικού ρατσισμού του Ξένιου Δένδια, η «ανακατάληψη των πόλεων» που κήρυξε ο Σαμαράς. Εστίες εναλλακτικής ζωής, που άλλοτε ήταν ανεκτές εφόσον μένανε στο δικό τους γκέτο, τώρα έρχονται στο επίκεντρο σαν «εστίες ανομίας» που πρέπει να συντριβούν από τις δυνάμεις αστυνομικής καταστολής - τις ίδιες δυνάμεις που συντηρούν τις δικές τους κερδοφόρες ζώνες ανομίας και με την πολιτική καθοδήγηση και προστασία αυτών που κρύβονται σε σβησμένες λίστες ληστών με δισεκατομμύρια στις ελβετικές τράπεζες. Αυτό βρίσκεται πίσω από την επιχείρηση αστυνομικής εκδίωξης της 22χρονης κατάληψης στη Βίλλα Αμαλίας. Γι’ αυτό κι αυτή η κρατική προβοκάτσια δεν αφορά μόνο τον αντιεξουσιαστικό χώρο αλλά όλους τους καταπιεσμένους, όλα τα θύματα της καπιταλιστικής θηριωδίας, όλο το εργατικό και λαϊκό κίνημα.

Κανένας συμβιβασμός δεν είναι δυνατός μ’ αυτό το κράτος - όποια κυβερνητική περικεφαλαία κι αν φοράει με δεξιο-πασοκικό-δημαρικό τρικολόρ λοφίο ή, πιθανόν, αύριο και με «αριστερό» λοφίο.

5. Η εξεγερσιακή κινητοποίηση ενός εκατομμυρίου διαδηλωτών στις 12 Φεβρουαρίου 2012 ενάντια στα Μνημόνια και το περιβόητο «κούρεμα» τορπίλισε τις προσπάθειες ξένων και ντόπιων κέντρων (ΕΕ, ΔΝΤ, οι ντόπιοι εκπρόσωποί τους τύπου ΓΑΠ, Λοβέρδου, Χρυσοχοΐδη κ.ά) να αναβληθούν επ’ αόριστον οι εκλογές μέχρι «να ολοκληρώσει το έργο της η κυβέρνηση Παπαδήμου», μ’ άλλα λόγια, στο όνομα της «κατάστασης έκτακτης ανάγκης» να ακυρωθεί εκτάκτως και η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία. Απέτυχαν οικτρά.

Οι πρόωρες εκλογές του Μαΐου και του Ιουνίου 2012 επήλθαν, ενάντια στην θέληση της άρχουσας τάξης, και προκάλεσαν πολιτικό σεισμό γκρεμίζοντας στα Τάρταρα τα δύο αστικά κόμματα ΠΑΣΟΚ και ΝΔ που μονοπωλούσαν κι εναλλάσσονταν διαδοχικά στην κυβερνητική εξουσία επί 40 χρόνια περίπου. Η λαϊκή οργή εκφράστηκε κυρίως με μια αριστερή στροφή εκτινάσσοντας έναν μικρό αριστερό ρεφορμιστικό συνασπισμό, τον ΣΥΡΙΖΑ, στη δεύτερη θέση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, χάρη στις προσδοκίες που προκάλεσε η προοπτική μιας αντιμνημονιακής κυβέρνησης της Αριστεράς. Από την άλλη μεριά, οι σκοτεινές δυνάμεις της πιο μαύρης αντίδρασης προώθησαν σαν νέα γραμμή άμυνας, υποδοχής και χειραγώγησης της απελπισίας των καταστραμμένων μικροαστικών στρωμάτων και των ανέργων, τους χιτλερικούς της «Χρυσής Αυγής». Η τρικομματική κυβέρνηση Σαμαρά που σχηματίστηκε μετά από ένα πρωτοφανές διεθνές και ντόπιο όργιο τρομοκρατίας και παραπληροφόρησης του λαού ήταν μια συγκόλληση ερειπίων, μεγαλύτερων (ΝΔ) και μικρότερων (ΠΑΣΟΚ) με συγκολλητική ύλη τον θλιβερό Κουβέλη της μη «Δημοκρατικής» μη «Αριστεράς».

Έξι μήνες μετά, αγκαλιά με το Μνημόνιο 3, ένα δεύτερο χρεοστάσιο και μια καθυστερημένη «δόση» για την σωτηρία των τραπεζών, αντιμέτωπη με νέες λαϊκές κινητοποιήσεις και με νέα εσωτερικά ρήγματα, αποχωρήσεις, διαγραφές, σκάνδαλα τύπου λίστας Λαγκάρντ κλπ., η τρικέφαλη κυβέρνηση Σαμαρά σέρνεται τραυματισμένη. Επιζεί προσωρινά όχι λόγω της δικής της δύναμης αλλά χάρη στην πολιτική αδυναμία των αντιπάλων της.

Οι ευθύνες των γραφειοκρατών είναι εξόφθαλμες. Έχουν, όμως, δείξει τα όριά τους και οι μέχρι τώρα κυριότερες μορφές πάλης: 24ωρες ή 48ωρες Γενικές Απεργίες, μαχητικές, πρωτοπόρες αλλά απομονωμένες απεργίες τμημάτων της εργατικής τάξης, όπως στη Χαλυβουργία ή στους ΟΤΑ, λαϊκά συλλαλητήρια την ημέρα ψήφισης του εκάστοτε Μνημονίου κλπ. Σωστά, ολοένα περισσότεροι εργαζόμενοι, ακόμα και σωματεία, βλέπουν και προτείνουν την ανάγκη μιας Γενικής Απεργίας διαρκείας. Οι δυσκολίες, πάντως, είναι πρωταρχικά πολιτικές.

Οι λαϊκές προσδοκίες, σε μεγάλο βαθμό, όπως δείχνουν έστω και λειψά οι δημοσκοπήσεις, είναι ακόμα στραμένες προς στα αριστερά, ειδικότερα στη δυνατότητα μιας επερχόμενης εκλογικής νίκης του ΣΥΡΙΖΑ και του σχηματισμού μιας κυβέρνησης της Αριστεράς. Το γεγονός αυτό αποτελεί ένα παράγοντα ταυτόχρονα ανασχετικό και προωθητικό.

Ανασχετικό ρόλο γιατί συντηρεί μια στάση αναμονής και παθητικής προσμονής ότι θα πέσει η κυβέρνηση σαν σάπιο φρούτο, τρέφει ρεφορμιστικές-κοινοβουλευτικές αυταπάτες αλλά και ένα ογκούμενο σκεπτικισμό, καθώς η στάση της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ μετατοπίζεται σε θέσεις ολοένα πιο συμβιβαστικές με την ΕΕ, το ΔΝΤ, ακόμα και το ΝΑΤΟ, θέσεις προσαρμοσμένες στο ισχύον (χρεοκοπημένο) καπιταλιστικό πλαίσιο που προοιωνίζουν μια αυριανή αδύναμη κυβέρνηση με αριστερό μεν πρόσημο αλλά κι ανοιχτές όλες τις Κερκόπορτες της υποταγής στο κεφάλαιο, την ίδια στιγμή που θα παγιδεύει και θα απογοητεύει τον λαό.

Για την ώρα, πάντως, δεν μπορεί κανείς να σνομπάρει απλώς τις λαϊκές ελπίδες και να αγνοεί και τον προωθητικό ρόλο, που, μέχρι ένα σημείο, παίζει αυτή η προσδοκία μιας κυβέρνησης της Αριστεράς που θα ακύρωνε τα Μνημόνια και θα φρέναρε ή και θα ανέστρεφε την πορεία κοινωνικής καταστροφής. Μια τέτοια προσδοκία εκφράζει πραγματικές κι επείγουσες ανάγκες των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων, μαζί, συγχυσμένα έστω, και τάσεις αντικαπιταλιστικές κι αναζήτησης εναλλακτικών δρόμων χειραφέτησης.

Το ΕΕΚ δεν μένει τυφλό απέναντι σ’ αυτές τις αντιφάσεις ούτε στην μεταβατική κίνηση των εργατικών-λαϊκών μαζών. Διατηρώντας πάντα την πολιτική μας ανεξαρτησία και την ασυμβίβαστη κριτική μας απέναντι στην πολιτική της ρεφορμιστικής ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, αποκρούουμε αποφασιστικά τις υστερικές αντικομμουνιστικές επιθέσεις που εξαπολύει εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ -προπαντός εναντίον των λαϊκών προσδοκιών- η Δεξιά και η «συμμαχία των προθύμων» γύρω της, από την φασιστική ακροδεξιά έως το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου και την «συγκυβερνώσα» ομάδα Κουβέλη. Την ίδια στιγμή προειδοποιούμε για τους κινδύνους που αντιπροσωπεύει μια αστική κεντροαριστερή ή «αριστερή» κατ’ όνομα κυβέρνηση, προπαντός στις σημερινές συνθήκες όπου οι ταξικοί συμβιβασμοί με ένα χρεοκοπημένο σύστημα κι ένα κλυδωνιζόμενο κι έτσι ακόμα πιο επικίνδυνο αστικό κράτος μπορεί να οδηγήσουν σε τραγωδίες τύπου Χιλής.

Το ΕΕΚ τονίζει ότι Βάρκιζα τέλος! Μόνη πραγματική κυβέρνηση της Αριστεράς είναι εκείνη μιας κυβέρνησης των εργατών που θα στηρίζεται στα όργανα της εργατικής και λαϊκής αυτοοργάνωσης, στην εργατική εξουσία, την Κομμούνα των εργατών, η οποία θα συντρίψει τους αστικούς κρατικούς καταπιεστικούς μηχανισμούς, μαζί κι όλες τις σφηκοφωλιές των νοσταλγών της χούντας και του Χίτλερ. Μόνο μια τέτοια αριστερή εργατική κυβέρνηση μπορεί να πάρει τα επείγοντα μέτρα εκείνα που θα βγάλουν την κοινωνία από την κρίση και από το σύστημα που την γεννά.

6. Η πολιτική πάλη του ΕΕΚ για την εργατική εξουσία σαν την διέξοδο από την παρούσα κρίση αστικής εξουσίας βρίσκεται στους αντίποδες από την προπαγανδιστική –τελετουργική επίκληση της «εργατικής λαϊκής εξουσίας», από την μεριά των σταλινικών του ΚΚΕ, που παραπέμπεται στις καλένδες και λειτουργεί μόνο σαν άλλοθι της καθημερινής ρεφορμιστικής πολιτικής.

Η ακραία σεχταριστική στάση της ηγεσίας του ΚΚΕ, η οποία συνδυάζει γραφειοκρατική αλαζονεία απέναντι στον «λαό που κάνει λάθος», κηρύγματα επιστροφής στον υπαρκτό σταλινισμό «που γνωρίσαμε», συμπόρευση ενίοτε με την αντιΣΥΡΙΖΑ υστερία της κυβέρνησης Σαμαρά (π.χ. με τα περί του «λόμπυ της δραχμής») και μια πρακτική ρεφορμιστική που δεν απειλεί καθόλου την αστική κυβέρνηση και τον υπαρκτό καπιταλισμό εδώ και τώρα, εκφράζει έναν βαθύτατο πολιτικό συντηρητισμό. Καμιά κριτική και αυτοκριτική για καταστροφικές πολιτικές του παρελθόντος και του παρόντος δεν επιτρέπεται. Οι ίδιες οι Θέσεις για το 19^ο Συνέδριο του ΚΚΕ εξαντλούνται σε απολογητική των κακώς κειμένων  και εκφράζουν μόνο την ανάγκη αναπαραγωγής της γραφειοκρατίας στο γκέτο του Περισσού κι όχι τα άμεσα και τα ιστορικά συμφέροντα του προλεταριάτου. Η ίδια αυτιστική γραφειοκρατία κατάφερε να «μαντρώσει», να συρρικνώσει το ΚΚΕ πολιτικά, εκλογικά και οργανωτικά, όσο ποτέ στο παρελθόν, και μάλιστα τώρα σε μια περίοδο ιστορικής καπιταλιστικής κρίσης, κρίσης αστικής εξουσίας, κι αυξανόμενης ριζοσπαστικοποίησης των λαϊκών μαζών που αναζητούν λύση και μάλιστα λύση εξουσίας.

Όσον αφορά την συμμαχία οργανώσεων μέσα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, παρόλη την μαχητική συμμετοχή στο μαζικό κίνημα δεν μπορεί να υπερβεί την θεωρητική σύγχυση και τον πολιτικό σκεπτικισμό απέναντι στις αντιφατικές εξελίξεις, τελικά τον κεντριστικό της χαρακτήρα. Οι αναφορές στην ανάγκη ενός «τρίτου ριζοσπαστικού πόλου της Αριστεράς», ανεξάρτητου από τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ, δεν μπορεί να κρύψει την κεντριστική ταλάντευση άλλων μεν δυνάμεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ προς την μεριά του ΣΥΡΙΖΑ κι άλλων προς το ΚΚΕ. Από πλευράς προγράμματος, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ συνεχίζει να μην βάζει άμεσα το ζήτημα της οργάνωσης της πάλης για την εργατική εξουσία, θεωρώντας ότι πρέπει να προηγηθούν φάσεις «κλονισμού, επιμέρους ρήξεων κι ανατροπής της τρέχουσας αστικής πολιτικής», ενώ η αποδέσμευση από την ΕΕ και το ευρώ προβάλλεται μονόπλευρα, αποκομμένα από την πάλη για την σοσιαλιστική ενοποίηση της Ευρώπης, συμπλησιάζοντας έτσι εθνικιστικές θέσεις σαν αυτές του ρεφορμιστικού Σχεδίου Β του Αλέκου Αλαβάνου.

Το ΕΕΚ επιμένει ότι σήμερα περισσότερο παρά ποτέ είναι αναγκαίο ένα άλμα στη θεωρία και την πράξη, πέρα από γραφειοκρατικά δόγματα, «ανανεωτικές αριστερές» προσαρμογές στο παλιό και κεντριστικές -εκλεκτικιστικές συγκολλήσεις, μια τολμηρή στροφή στους ανοιχτούς ορίζοντες της επαναστατικής χειραφέτησης του 21^ου αιώνα, χωρίς καμιά ιστορική αμνησία όλων των επαναστατικών εμπειριών που προηγήθηκαν και προπαντός του έπους και της τραγωδίας της Οκτωβριανής Επανάστασης, στη συνέχεια της οποίας εντάσσεται και η επαναστατική τροτσκιστική οργάνωση που οικοδομούμε. 

7. Η κριτική αρχών που ασκεί το ΕΕΚ απέναντι στις άλλες δυνάμεις της Αριστεράς και η προσήλωσή του στις αρχές της οικοδόμησης του ανεξάρτητου επαναστατικού διεθνιστικού κόμματος της εργατικής τάξης και της Τέταρτης Διεθνούς δεν ισοδυναμεί με άρνηση των αναγκαίων πολιτικών συμμαχιών και μετώπων.

Σήμερα περισσότερο παρά ποτέ δίνουμε το χέρι σε κάθε κοινωνικό αγωνιστή και κάθε εργατική οργάνωση, σε κάθε κόμμα ή οργάνωση της Αριστεράς χωρίς εξαιρέσεις, για ενότητα στη δράση και για Ενιαίο Μέτωπο πάνω σε ταξικές βάσεις για κάθε κοινωνικό ζήτημα, μικρό ή μεγάλο και για κάθε μάχη, μικρή ή μεγάλη, από το πιο άμεσο αίτημα έως την αντιμετώπιση των φασιστικών συμμοριών, την ανατροπή της καπιταλιστικής κυβέρνησης και του κράτους του κεφαλαίου, την πάλη για την εξουσία των εργατών.

8.  Στους μαχόμενους προλετάριους, σε όλους τους καταπιεσμένους, προπαντός στη νέα γενιά, και στις οργανώσεις τους, λέμε ότι πρέπει να κηρύξουμε την δική μας, αληθινή κατάσταση έκτακτης ανάγκης και να παλέψουμε με το πρόγραμμα που αυτή επιβάλλει 

Τέρμα στον εφιάλτη του χρέους και των φιρμανιών της τρόικας! 

Άμεση διαγραφή του χρέους στους διεθνείς τοκογλύφους, άμεση κατάργηση των λαοκτόνων Μνημονίων και των συνοδευτικών νόμων! Εθνικοποίηση των τραπεζών, κάτω από εργατικό έλεγχο, ενοποίησή τους σε έναν κοινό δημόσιο τραπεζικό φορέα που θα αναθερμάνει την οικονομική δραστηριότητα και θα προστατέψει τους μικροκαταθέτες, τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους, για να σταματήσουν οι εξώσεις και οι στρατιές των νεοαστέγων.

Τέρμα στην φρίκη της ανεργίας! 

Να απαγορευτούν οι απολύσεις! Να μοιραστούν οι ώρες εργασίες στο εργατικό προσωπικό. Να σταματήσουν οι ιδιωτικοποιήσεις, να εθνικοποιηθούν ξανά όσες δημόσιες επιχειρήσεις ιδιωτικοποιήθηκαν κι οι στρατηγικοί τομείς της οικονομίας, κάτω από εργατικό έλεγχο και να μπουν κάτω από εργατική διαχείριση. Να απαλλοτριωθούν τα εργοστάσια που κλείνουν ή μεταφέρονται σε άλλες χώρες, χωρίς αποζημίωση στους βιομηχάνους, και να λειτουργήσουν κάτω από εργατικό έλεγχο κι εργατική διαχείριση, με χρηματοδότηση από την δημόσια τράπεζα και στα πλαίσια ενός δημοκρατικού κεντρικού σχεδιασμού. Να δημιουργηθούν άμεσα νέες θέσεις εργασίες με μεγάλα δημόσια έργα υποδομής που τόσο ανάγκη έχει η χώρα, χωρίς μεγαλοεργολάβους και διαπλεκόμενους μεγαλοκαρχαρίες. 

Τέρμα στους μισθούς πείνας και την «ελαστική» σκλαβιά! Την κρίση να πληρώσουν οι καπιταλιστές! Τέρμα στα χαράτσια και στην φορομπηχτική πολιτική της εξαθλίωσης!

Αποκατάσταση των μισθών και συντάξεων σε ένα αξιοπρεπές επίπεδο, κατάργηση όλων των αντεργατικών νόμων και των «ελαστικών σχέσεων εργασίας». Λεφτά υπάρχουν στα χέρια μέχρι τώρα των μεγαλοκαπιταλιστών: με πλήρη διαφάνεια, κάτω από εργατικό-λαϊκό έλεγχο, να δημευτεί η περιουσία όσων κατακλέψανε προκλητικά κι ατιμώρητα, δεκαετίες τώρα, τον κοινωνικό πλούτο. Απαλλοτρίωση της μοναστηριακής και εκκλησιαστικής περιουσίας-διαχωρισμός της Εκκλησίας και του Κράτους. 

Τσακίστε τους φασίστες σε κάθε γειτονιά!

Η χιτλερική ρατσιστική βία, τρομοκρατία και δημαγωγία δεν θα περάσουν! Για την πείνα και την ανεργία φταίνε οι καπιταλιστές και τα λαμόγια τους, όχι οι μετανάστες, τα ταξικά μας αδέρφια! Ίσα δικαιώματα σε ντόπιους και αλλοδαπούς εργάτες. Κοινωνικά δίκτυα αλληλεγγύης για όλα τα θύματα της κρίσης ανεξάρτητα από χρώμα, θρησκεία, εθνική προέλευση. Ομάδες αυτοάμυνας του λαϊκού κινήματος ενάντια στα τάγματα εφόδου του φασισμού!

Έξω η τρόικα! Δεν θα γίνουμε προτεκτοράτο των ιμπεριαλιστών! Έξω από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ! Εμπρός για τις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης!

Η Κεντρική Επιτροπή του ΕΕΚ

Ιανουάριος 2013

Εκδήλωση: Δημοκρατία και Αριστερά

Την Κυριακή, 9 Δεκέμβρη 2012 στο ΕΚΘ πραγματοποιήθηκε εκδήλωση που διοργάνωσε η ομάδα μελέτης "Πλατύπους" με τίτλο Δημοκρατία και Αριστερά. Ομιλητές ήταν οι:
Σάββας Μιχαήλ – ΕΕΚ

Για την εισβολή των ΜΑΤ στο ΑΠΘ και την σύλληψη απεργών

Η κ.ο. του Εργατικού Επαναστατικού Κόμματος (ΕΕΚ) Θεσσαλονίκης καταγγέλλει την εισβολή των ΜΑΤ στο χώρο του πανεπιστημίου τα ξημερώματα Παρασκευής 30/12  και την σύλληψη απεργών που αγωνίζονται για το αυτονόητο, το δικαίωμα στη ζωή. Αυτή η πράξη του έργου, που όπως φαίνεται δεν θα είναι και η τελευταία, έρχεται ως συμπλήρωμα της εισβολής των ΜΑΤ την 17η Νοεμβρίου πάλι στο χώρο του ΑΠΘ και την σύλληψη φοιτητών.

Συγκεκριμένα υστέρα από αγαστή συνεργασία πρυτανικών αρχών και αστυνομίας τα ΜΑΤ στις 4 τα ξημερώματα εισέβαλαν στην πρυτανεία που τελούσε υπό κατάληψη και συνέλλαβαν 11 απεργούς εργολαβικούς εργαζόμενους. Την Δευτέρα 3/12 οι συλληφθέντες θα περάσουν από αυτόφωρο.

Ο πρύτανης του ΑΠΘ Μυλόπουλος που το όνομα του συνδέθηκε με δημοσιεύματα τόσο για κακοδιαχείριση όσο και για παρασκηνιακές μηχανορραφίες προσπαθεί να αποποιηθεί των ευθυνών του και κουνάει το δάχτυλο εναντία σε εργαζομένους που ζητούν τα δεδουλευμένα τους και αξιοπρεπείς μισθούς. Και σε αυτή την αθλία στάση του εναντία στους απεργούς έχει την στήριξη των ΜΜΕ. 

Γινόμαστε μάρτυρες στην πόλη της Θεσσαλονίκης μια τεράστιας προσπάθειας του χρεοκοπημένου συστήματος να τρομοκρατήσει κάθε αγωνιστή που αντιστέκεται και κάθε εργαζόμενο που διεκδικεί. Η σύλληψη φοιτητών αλληλέγγυων στους εργολαβικούς απεργούς, η σύλληψη των τριών μετά την κινητοποίηση εργαζομένων ΟΤΑ και δημοσίου τομέα ενάντια στην επίσκεψη Φούχτελ, η στενή παρακολούθηση με 2 κλούβες της αστυνομίας της μοτοπορείας αλληλεγγύης στους εργάτες της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής και  η σύλληψη των έντεκα απεργών είναι μόνο η αρχή στον πόλεμο που κηρύσσει το κράτος απέναντι στα πιο ριζοσπαστικά κομμάτια αυτής της πόλης.

Η απεργία των εργολαβικών δεν τελείωσε παρά την καταστολή της. Είναι μια απεργία διαρκείας που αν μείνει απομονωμένη είναι καταδικασμένη να ηττηθεί . Όπως ήταν και η απεργία των της Χαλυβουργίας. Η κυβέρνηση της τρόικας εσωτερικού έκανε σαφή την πρόθεση της να χτυπήσει με τους κατασταλτικούς της μηχανισμούς κάθε δυναμική μορφή απεργίας. Είναι εμφανές ότι πρέπει να οργανωθεί η γενική πολιτική απεργία διαρκείας, για να γκρεμιστεί η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ και κάθε επίδοξος διαχειριστής της κρίσης.

 • Αλληλεγγύη στους συλληφθέντες .Όλοι την Δευτέρα το πρωί στα δικαστήρια Θεσσαλονίκης για την αυτόφωρη διαδικασία.

 • Άρση όλων των κατηγοριών και καμία δίωξη των έντεκα συλληφθέντων απεργών

 • Κάτω η τρισυπόστατη κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ και κάθε άλλη αστική κυβέρνηση

 • Αυτοοργάνωση της εργατικής τάξης για Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας μέχρι την ανατροπή του καπιταλισμού και την Εργατική Εξουσία

Για τα χθεσινά γεγονότα στο Α.Π.Θ.

Ανήμερα της επετείου της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και μόλις μία μέρα μετά τις απαράδεκτες συλλήψεις των συνδικαλιστών Θ. Αγαπητού, Σ. Αρβανίτη και Θ. Κυρατζόπουλου, η αστυνομική διεύθυνση Θεσσαλονίκης, σε συνεργασία με τις πρυτανικές αρχές του Α.Π.Θ., ήρθε να επιβεβαιώσει για ακόμη μία φορά το σύνθημα που αναφέρει πως η Χούντα δεν τελείωσε το ʼ73.
Λίγη μόλις ώρα μετά την ολοκλήρωση της μαζικότατης και δυναμικής πορείας ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις των ΜΑΤ περικύκλωσαν και εισέβαλαν στο Α.Π.Θ., καταστρατηγώντας κάθε έννοια ασύλου. Αφορμή αυτής της συντονισμένης ενέργειας στάθηκε η ανούσια δραστηριότητα μιας κυριολεκτικά χούφτας ατόμων, που προχώρησε στην ρίψη μολότωφ στον χώρο της πύλης εμπορίου της ΔΕΘ. Αμέσως μετά από αυτή την ενέργεια οι αστυνομικές δυνάμεις εισέβαλαν μαζικά στους χώρους του Πανεπιστημίου κατευθυνόμενες ενάντια στην κατάληψη της πρυτανείας των εργολαβικών υπαλλήλων του Αριστοτελείου οι οποίοι απεργούν για διάστημα μεγαλύτερο των 2 μηνών και οι οποίοι δεν είχαν καμία σχέση με τα επεισόδια. Εκεί οι δυνάμεις των ΜΑΤ προπηλάκισαν βάναυσα εργαζόμενους και φοιτητές και προχώρησαν σε προσαγωγή 16 ατόμων, οι περισσότεροι φοιτητές και μέλη της ΕΑΑΚ, 6 των οποίων μάλιστα ήταν τραυματισμένοι.
Αρωγός της αστυνομίας σε όλη αυτή την επέμβαση ήταν και οι πρυτανικές αρχές του πανεπιστημίου, οι οποίες έχουν την κύρια ευθύνη που οι περισσότεροι από τους εργολαβικούς υπαλλήλους του ΑΠΘ κινδυνεύουν να χάσουν ή έχουν χάσει ήδη την δουλειά τους. Ο πρύτανης μάλιστα που όλη την προηγούμενη εβδομάδα «έπαιζε την κολοκυθιά» με τον πρόεδρο του ΕΚΘ για το ποιός είναι ο υποκινητής της απεργίας, τόλμησε με δηλώσεις του να ρίξει όλη την ευθύνη για την καταστρατήγηση του ασύλου στους αγωνιζόμενους απεργούς επιχειρώντας να αποκρύψει την προδοτική στάση που έχει κρατήσει όλο αυτό το διάστημα η διοίκηση του ιδρύματος!
Είναι ξεκάθαρο πια σε όλους ότι «ουδέτερες» πρυτανικές αρχές δεν υφίστανται. Όπως είναι ρόλος του πρύτανη να μεταθέσει την χρεωκοπία του κράτους στα πανεπιστήμια, έτσι είναι και ρόλος του να διευκολύνει με όλα τα μέσα την καταστολή κάθε αγώνα που εμφανίζεται στον χώρο των πανεπιστημίων. Σκοπός όλης αυτής της βάρβαρης επίθεσης ήταν να τρομοκρατήσει και να κάμψει τον αγώνα των απεργών εργολαβικών και κάθε μελλοντικό αγώνα που μπορεί να εμφανιστεί μέσα ή έξω από τα πανεπιστήμια.
Είναι φανερό πλέον πως οι κρατούντες την εξουσία και τα τσιράκια τους τρέμουν την οργή και την αγανάκτηση του λαού, για αυτό και χτυπάνε κάθε αγωνιζόμενο κομμάτι του. Δεν μας φοβίζουν όμως, μας εξοργίζουν! Το εργατικό κίνημα έχει δείξει ότι δεν κάμπτεται πια ούτε με χημικά, ούτε με σωματική βία· μετά από κάθε καταστολή επιστρέφει πιο μαχητικό και αδιάλλακτο. Είναι απαραίτητο τώρα να συσπειρωθούν όλοι οι επί μέρους εργατικοί αγώνες σε ένα τεράστιο ποτάμι, που με Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας θα ανατρέψει την τροϊκανή κυβέρνηση της φτώχειας, της εξαθλίωσης και της καταστολής, όπως και κάθε άλλη κυβέρνηση του καπιταλιστικού εκμεταλλευτικού συστήματος. Τώρα πρέπει να παλέψει σύνολη η εργατική τάξη για να πάρει την εξουσία και όλη την οργάνωση της κοινωνίας στα χέρια της. Για να πάρουμε πίσω τις ζωές που μας κλέβουν!

K.O. E.E.K. ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 18 Νοεμβρίου 2012

Καταγγελία Κ.Ο. Θεσσαλονίκης του ΕΕΚ Καμιά δίωξη στους συλληφθέντες συνδικαλιστές της 16/11

Μία μέρα μετά την κινητοποίηση εργαζομένων ΟΤΑ και δημοσίου τομέα ενάντια στην επίσκεψη Φούχτελ στο συνέδριο “ελληνογερμανικής αυτοδιοικητικής συνεργασίας” στην ΔΕΘ στις 15/11 η ασφάλεια Θεσσαλονίκης συνέλαβε δύο εργαζομένους των ΟΤΑ και έναν δάσκαλο, στέλεχος του ΝΑΡ, οι οποίοι αφέθηκαν σήμερα ελεύθεροι αφ' ότου οδηγήθηκαν στον εισαγγελέα, ενώ η δίκη έχει προγραμματιστεί για την Δευτέρα.
Η τρόικα εσωτερικού ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, με το δόγμα μηδενικής ανοχής του “ξένιου” Δένδια, έδειξε για άλλη μια φορά το πραγματικό -αποκρουστικό- της πρόσωπο. Αγωνίζοντας να υπερασπιστεί με νύχια και με δόντια την επί των πτωμάτων μας επιβίωση του διεθνούς κεφαλαίου, και την διαλυόμενη συνοχή της ευρωζώνης και της ΕΕ γενικότερα, ενάντια στην διογκούμενη οργή του λαού, επιτίθεται με όλο και πιο άγρια καταστολή σε κάθε δράση του εργατικού κινήματος. Αυτοί που βιαιοπραγούν και εγκληματούν καθημερινά, όντας άμεσα υπαίτιοι για την ανεργία, την φτώχεια και την εξαθλίωση όλο και περισσοτέρων ανθρώπων, κατηγορούν για βία και χαρακτηρίζουν εγκληματίες, συλλαμβάνουν και δικάζουν κάθε έναν που τολμά να αντιδράσει στην κοινωνική καταστροφή που μας φέρνουν. Η κυβέρνηση ΕΕ και ΔΝΤ τρίζει στα πόδια της και φοβούμενη την επικείμενή της πτώση προσπαθεί να τρομοκρατήσει τους αγωνιστές του εργατικού κινήματος. Δεν μας φοβίζουν όμως, μας εξοργίζουν!

• Όλοι την Δευτέρα το πρωί στα δικαστήρια Θεσσαλονίκης για την δίκη των συλληφθέντων
• Άρση όλων των κατηγοριών και καμία δίωξη των τριών συλληφθέντων συνδικαλιστών
• Κάτω η τρισυπόστατη κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ και κάθε άλλη αστική κυβέρνηση
• Αυτοοργάνωση της εργατικής τάξης για Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας μέχρι την ανατροπή του καπιταλισμού και την Εργατική Εξουσία

Κ.Ο. Θεσσαλονίκης του ΕΕΚ
17/11/2012

39 χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου. NA ANATPEΨOYME THN KYBEPNHΣH TΩN MNHMONIΩN. Nα συντρίψουμε τις φασιστικές συμμορίες.

39 χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου το καπιταλιστικό οικονομικό σύστημα έχει χρεοκοπήσει, ενώ το πολιτικό σύστημα αστικής εξουσίας της Μεταπολίτευσης είναι υπό κατάρρευση.
Tώρα που ο συμβιβασμός της μεταπολιτευτικής «αποκατάστασης της (αστικής) δημοκρατίας» έχει σπάσει, μαζί με τη χρεοκοπία της οικονομικής της βάσης, είναι η καίρια στιγμή της ιστορίας για να πάρουν εκδίκηση τα όνειρα των αγωνιστών του Πολυτεχνείου και να δικαιωθεί η θυσία των νεκρών – των νεκρών που η ναζιστική προπαγάνδα των χιτλερίσκων οπαδών του χουνταίου Παπαδόπουλου τολμά να βεβηλώσει.
Η ψήφιση του 3ου Μνημονίου χρεκοπιας, την Τετάρτη 7/11 δεν αποτελεί το θρίαμβο της άθλιας τρικομματικής συγκυβέρνησης Σαμαρά, αλλά την έναρξη της πολιτικής της κατάρρευσης. Η διαλυτική κρίση του ΠΑΣΟΚ και της ΔHMAP εκφράζουν την αποσύνθεση ολόκληρου του κυβερνητικού σχηματισμού, που αδυνατεί να διαχειριστεί την κρίση και τις ανεξέλεγκτες κοινωνικές συνέπειες των μέτρων τους.
Τα νέα βάρβαρα μέτρα των 18,9δις ευρώ, που έρχονται να προστεθούν στα μέτρα των προηγούμενων δύο μνημονίων δεν είναι τα τελευταία, όπως υποστηρίζει το κυβερνητικό επιτελείο. Mισθοί, συντάξεις, θέσεις εργασίας, εργατικά-εργασιακά δικαιώματα έχουν μπει στην πρέσσα και συνθλίβονται. Aνθρώπινες ζωές τσακίζονται για να σωθούν οι τράπεζες και τα κέρδη των τραπεζιτών και των μεγαλομετόχων.
Kαι παρά την καταστροφή των ζωών μας δεν διαφαίνεται καμία διέξοδος από την καπιταλιστική χρεοκοπία. Η εκτίναξη του χρέους στο 180-220% το 2016, σύμφωνα με την πρόβλεψη της Κομισιόν, αναδεικνύει τη μη βιωσιμότητα του χρέους· αλλά και του οικονομικού συστήματος και της ίδιας της αστικής εξουσίας. Η πρόβλεψη πως ακόμα και μια ενδεχόμενη επιστροφή σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης για την ελληνική οικονομία δε θα λύσει το υπ’ αριθμόν 1 πρόβλημα ολόκληρης της εργατικής τάξης και ειδικότερα της νεολαίας, τη μόνιμη μαζική ανεργία, εκφράζει το στρατηγικό αδιέξοδο των καπιταλιστών. Ζητάνε να πληρώσουμε δυο φορές με τη ζωή μας για να ξεπληρώσουμε τα χρέη που οι ίδιοι συσσώρευσαν στους διεθνείς τοκογλύφους.
Η χρεοκοπία της Ελλάδας, δύο χρόνια μετά τη ψήφιση του πρώτου Μνημονίου, όχι μόνο δεν έχει αναχαιτιστεί από τα καπιταλιστικά επιτελεία, αλλά η χρεοκοπία παίρνει τη μορφή ντόμινο σε ολόκληρο τον ευρωπαϊκό νότο και χτυπάει την πόρτα του γερμανικού καπιταλισμού που βλέπει το ρυθμό ανάπτυξής του να οδεύει στη στασιμότητα. Tελικά, δε είναι η Ελλάδα, το 2,5% της οικονομίας της Ευρωζώνης, η υπεύθυνη για την κρίση, όπως ισχυρίζονται οι αλαζόνες ρατσιστές του διεθνούς καπιταλισμού. Eίναι ο ίδιος ο ευρωπαϊκός και ο παγκόσμιος καπιταλισμός άρρωστος.
Η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, η πρώτη πολιτική έκρηξη της παρούσας παγκόσμιας κρίσης, εγκαινίασε μια επαναστατική πολιτική περίοδο, μια σύγκρουση ανάμεσα στις δύο βασικές τάξεις –τους καπιταλιστές και την εργατική τάξη. Οι διαδοχικές καταρρεύσεις αστικών κυβερνήσεων την αδυναμία των από πάνω να κυβερνάνε με τον παλιό τρόπο. Η αστική δημοκρατία που μας επέβαλαν το 1974, κλέβοντας τη νίκη από την εξεγερμένη νεολαία και τον εργαζόμενο λαό με τη βοήθεια του σταλινισμού και του «Kαραμανλής ή τανκς» είναι σήμερα σε αποσύνθεση. Aυτή η αποσύνθεση, η διαφθορά και η απάτη πυροδοτεί την ογκούμενη διαμαρτυρία και εξέγερση του λαού. Kαι επειδή το σύστημά τους κινδυνεύει, και το «κανονικό» κράτος δεν επαρκεί για να καταστείλει τιςκοινωνικές διαμαρτυρίες και τις εξεγέρσεις, τα επιτελεία τους επιστρατεύουν τους μπράβους τους, τις συμμορίες των ναζιστών για να δράσουν ως παραπληρωματική – παρακρατική δύναμη. Eκμεταλλευόμενοι τους φόβους και την καταστροφή της μικροαστικής τάξης επιχειρούν να στρέψουν την οργή του λαού όχι στους από πάνω, στους κυρίαρχους του πλούτου και της εξουσίας, αλλά στους παρακατιανούς, στους κυνηγημένους από τους πολέμους και τις δικτατορίες, τους απελπισμένους ανθρώπους που η κρίση ξεριζώνει απ’ τις πατρίδες τους, όπως έκανε πριν δεκαετίες με εμάς κι όπως έχει αρχίσει να κάνει και σήμερα, δημιουργώντας ένα κύμα φυγής του ανθού της νεολαίας μας.
Έχει έλθει ο καιρός να τελειώνουμε με σύστημα της εκμετάλλευσης, της καταπίεσης, της διαφθοράς και της σήψης. Nα ανατρέψουμε τους πολιτικούς υπηρέτες των τραπεζιτών, ντόπιων και ξένων, που μας εξουσιάζουν. Η μόνη κοινωνική δύναμη που μπορεί να δώσει διέξοδο στα επείγοντα προβλήματα της κοινωνίας είναι η εργατική τάξη επικεφαλής όλων των εκμεταλλευμένων και καταπιεσμένων μαζών. Η επιβολή ενός επαναστατικού προγράμματος απαλλοτρίωσης των απαλλοτριωτών των ζωών μας μέσα από τη διαγραφή ολόκληρου του χρέους, την εθνικοποίηση των τραπεζών και των κεντρικών τομέων της οικονομίας κάτω από εργατικό έλεγχο και διαχείριση και ο σοσιαλιστικός κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας είναι μόνος τρόπος για ν’ αποφύγουμε την κοινωνική καταστροφή που προκαλεί η καπιταλιστική χρεοκοπία. Καμία καπιταλιστική κυβέρνηση δεν μπορεί να φέρει σε πέρας ένα τέτοιο πρόγραμμα και η μόνη πραγματική αριστερή εργατική κυβέρνηση που μπορεί να το επιβάλει πρέπει να στηρίζεται στην κυριαρχία της εξουσίας των εργατικών συμβουλίων, στην εξουσία της εργατικής τάξης. Πρώτο καθήκον αυτής της κυβέρνησης είναι να διώξει τις Τρόικες και τα Μνημόνια και να απευθύνει κάλεσμα στους εργαζομένους της Ευρώπης για έφοδο στον ουρανό.Κάτω η εξουσία των καπιταλιστικών μονοπολίων.Όχι στον οικονομικό εθνικισμό.Εμπρός για τις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης.
Tιμάμε την επέτειο του Πολυτεχνείου προετοιμάζοντας και οργανώνοντας τις επαναστάσεις της εποχής μας. Η ενότητα στη δράση όλων των μαχόμενων οργανώσεων της εργατικής τάξης -σωματείων, εργατικών επιτροπών, λαϊκών συνελεύσεων- σε ένα ανεξάρτητο κέντρο αγώνα εργατών είναι αναγκαίος όρος για να προετοιμάσουμε μια Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας. Nα πετάξουμε έξω τους γραφειοκράτες της ΓΣEE-AΔEΔY. Όχι στην αναμονή, τον εφησυχασμό και την ηττοπάθεια. Η μόνη μας άμυνα είναι η επίθεση μέσα από την οργάνωση ενός μαζικού μπλακ άουτ των από κάτω μέχρι να ανατρέψουμε αυτούς που καίνε τις ζωές μας.
Συσπειρωθείτε στις γραμμές του Εργατικού Επαναστατικού Κόμματος, στην οργάνωση μάχης της εργατικής τάξης. Ο τροτσκισμός, η θεωρία και πράξη της Διαρκούς Επανάστασης, είναι η μέθοδος και η οργάνωση για την ασυμφιλίωτη πάλη μέχρι τέλους, μέχρι τη νίκη των δυνάμεων του αύριο ενάντια στις δυνάμεις χθες -την οικοδόμηση μιας κοινωνίας χωρίς τάξεις και εκμεταλλευτές, χωρίς καταπιεστές και καταπιεσμένους- για την επικράτηση της ανθρώπινης ευτυχίας.

ΟΛΟΙ ΣΤΟΝ ΤΡΙΗΜΕΡΟ ΕΟΡΤΑΣΜΟ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ-ΠΟΡΕΙΑ ΣΑΒΒΑΤΟ 17 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 17:00, ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΑΠΘ.

ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΤΑΞΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΠΟΡΕΙΑ ΤΕΤΑΡΤΗ 7/11 16.00, ΕΚΘ.

TΟ EEK ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΚΑΛΕΙ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 7/11 ΣΤΙΣ 16.00 ΣΤΟ ΕΚΘ, ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ, ΤΟΥΣ ΑΝΕΡΓΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΣΤΗΝ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΤΑΞΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΠΟΡΕΙΑ, ΠΟΥ ΔΙΟΡΓΑΝΩΝΕΙ Η ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ ΒΑΣΗΣ, ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ, ΑΝΕΡΓΩΝ ΚΑΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΩΝ, ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΤΑΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΗΝ 48ωρη ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΣΕ ΓΕΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ.

Όλοι στη 48ωρη γενική απεργία - Tρίτη 6 & Tετάρτη 7 Nοέμβρη 2012 Eμπρός για ΓENIKH ΠOΛITIKH AΠEPΓIA ΔIAPKEIAΣ

Το Ε.Ε.Κ. Θεσσαλονίκης συμμετέχει στην ανεξάρτητη, ταξική απεργιακή συγκέντρωση και πορεία που καλεί η Πρωτοβουλία για τον Συντονισμό σωματείων βάσης, εργαζομένων, ανέργων & συλλογικοτήτων την Τρίτη 6/11 και ώρα 9:30 π.μ στο Συντριβάνι.


Η κυβέρνηση του Σαμαρά και τα δεκανίκια της, ο Βενιζέλος και ο Κουβέλης, είναι το «ατύχημα» του ελληνικού λαού. Την ώρα που ένας ολόκληρος λαός καταστρέφεται και υποφέρει από την ανεργία και την φτώχια, η συγκυβέρνηση Σαμαρά του υπόσχεται και ψηφίζει νέα μέτρα καταστροφής, προϋπολογισμούς πείνας και εξαθλίωσης, περικοπές στους μισθούς, στις συντάξεις, απολύσεις, ανεργία, φορολογικά χαράτσια. Ένας ολόκληρος λαός καταδικάζεται σε θάνατο για να αποφευχθεί τυχόν «ατύχημα» στην Ευρωπαϊκή Ένωση, να προφυλαχθεί το Ευρώ, να σωθούν τα κέρδη των επενδυτών καπιταλιστών και η υπόληψη της φράου Μέρκελ και των τραπεζιτών. Το ελληνικό ατύχημα εξαπλώνεται ραγδαία στην Ευρώπη, απειλεί με χρεοκοπία την Ισπανία και την Ιταλία και χτυπά ήδη την πόρτα της Γαλλίας και της Γερμανίας. Το μέλλον της άλλοτε πανίσχυρης Ευρώπης, εξαρτάται σήμερα από την ψήφο του Βενιζέλου και του Κουβέλη. Εξαρτάται από τα σχέδια καταστολής, τους μπάτσους του Δένδια και τους σουγιάδες των χρυσαυγιτών.
Η εργατική τάξη στην Ελλάδα μετά από τρία συνεχή χρόνια λιτότητας και επιβολής των πιο αντεργατικών και αντιλαϊκών μέτρων αλλά και συνεχών αγώνων, δεν έχει νικηθεί, δεν έχει σκύψει το κεφάλι. Αντίθετα συνειδητοποιεί σιγά σιγά τον ιστορικό της ρόλο, το ταξικό καθήκον, και αγωνίζεται.
Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία της ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ αναγκάστηκε να κηρύξει 48ωρη απεργία κάτω από την ασφυκτική πίεση του εργατικού κινήματος. Όταν πρωτοβάθμια σωματεία, εργατικές συλλογικότητες και οργανώσεις είχαν  ήδη αποφάσεις για αγώνες και απεργία διαρκείας. Στη βάση της εργατικής τάξης διαμορφώνεται ένα ρεύμα πολιτικών ταξικών διεκδικήσεων παρά και ενάντια στην συνδικαλιστική μιζέρια της ΓΣΕΕ. Η πάλη για την ανατροπή της κυβέρνησης Σαμαρά μέσω μιας γενικής πολιτικής απεργίας διαρκείας είναι ώριμο αίτημα. 
Καθήκον της προλεταριακής πρωτοπορίας είναι να μετατρέψει την αυθόρμητη κίνηση των μαζών σε συνειδητή πολιτική δράση, σε επαναστατικό πρόγραμμα ανατροπής της κυβέρνησης Σαμαρά και κάθε καπιταλιστικής κυβέρνησης. Το ζήτημα για την εργατική τάξη σήμερα δεν είναι ποιος σωτήρας θα μας σώσει. Δεν είναι ποιό κόμμα αριστερό, κεντρώο ή όποιο άλλο θα κυβερνήσει αλλά ποια τάξη θα μπει επικεφαλής για να δώσει διέξοδο στη σημερινή κοινωνική κατάρρευση. Μόνη διέξοδος είναι η εξουσία της εργατικής τάξης, η αυτοοργάνωση της κοινωνίας με επικεφαλής τους εργάτες, με εργατικά συμβούλια, με έλεγχο και διαχείριση των εργοστασίων από τους ίδιους τους παραγωγούς, με κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας και της παραγωγής. 

Διαγραφή του χρέους – εθνικοποίηση των τραπεζών και των στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεων χωρίς αποζημίωση στους καπιταλιστές κάτω από εργατικό έλεγχο
Aντιμετώπιση της ανεργίας – εθνικοποίηση όλων των εργοστασίων που κλείνουν ή απολύουν χωρίς αποζημίωση και κάτω από εργατικό έλεγχο και διαχείρηση
Δημόσια δωρεάν παιδεία, υγεία – μισθοί και συντάξεις αξιοπρεπούς διαβίωσης
Aνεξάρτητη ταξική δράση – αυτοοργάνωση – εργατικές συνελεύσεςι– απεργιακές επιτροπές και ανεξάρτητα κέντρα αγώνα παντού
KATAΛHΨEIΣ χώρων εργασίας, δημαρχείων, δημοσίων κτηρίων
Kάτω η μνημονιακή τρόικα εσωτερικού NΔ – ΠAΣOK – ΔHMAP
Εξω η τρόικα EE/EKT/ΔNT
Τσακίστε τα φασιστικά μαντρόσκυλα του συστήματος

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ την Πέμπτη 18 Οκτώβρη ΝΑ ΤΗΝ ΜΕΤΑΤΡΕΨΟΥΜΕ ΣΕ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ

Το μπλοκάρισμα των διαπραγματεύσεων κυβέρνησης και τρόικας και η γενικότερη αδυναμία να βρεθεί μια λύση κοινωνικά ανεκτή στο οικονομικό αδιέξοδο είναι η καλύτερη απόδειξη της οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής χρεοκοπίας του καπιταλισμού.
Την ώρα που ο καπιταλισμός παγκόσμια βρίσκεται στη χειρότερη κρίση της ιστορίας του. Την ώρα που η χρεοκοπία χτυπά την πόρτα της Ισπανίας και της Ιταλίας και απειλεί να μεταφερθεί στον πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την Γαλλία και την Γερμανία, ο Σαμαράς και η κυβέρνησή του, αξιοθρήνητες φιγούρες, αναζητούν νερό στην έρημο εκλιπαρώντας την Γερμανίδα καγκελάριο. Εκλιπαρούν για μια δήλωση στήριξης και την ανταλλάσσουν με νέα αφόρητα μέτρα στην πλάτη ενός λαού που ήδη υποφέρει. Ενός λαού όμως που δεν έχει σταματήσει να αγωνίζεται, παρά τις προδοσίες, τους συμβιβασμούς και την ανικανότητα των ηγετών του, προκαλώντας τρόμο στην άρχουσα τάξη.
Είναι η αφόρητη πίεση των εργαζόμενων που αναγκάζει τους γραφειοκράτες της ΓΣΕΕ, των εργατικών κέντρων και των πρωτοβάθμιων Σωματείων να προκηρύξουν δεύτερη γενική απεργία σε λιγότερο από ένα μήνα. Ήδη από την απεργία στις 26 Σεπτέμβρη εργατικά σωματεία και συλλογικότητες έβαλαν το ζήτημα της Γενικής Πολιτικής Απεργίας Διαρκείας για την ανατροπή των μέτρων και της αξιοθρήνητης κυβέρνησης Σαμαρά. Ο αγώνας των ναυπηγών και της ΔΕΗ, που κράτησε την συνέχεια μεταξύ των δύο απεργιών, η εισβολή στον περίβολο του υπουργείου Εθνικής Άμυνας και η ανυποχώρητη στάση των εργαζόμενων στις συλλήψεις και τα δικαστήρια συνδικαλιστών δείχνουν την εξάντληση της ανοχής των εργατών και του καταπιεζόμενου λαού να ανεχθούν την καταστροφή της ζωής και της αξιοπρέπειάς τους. Ο αγώνας των εργαζόμενων της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής, για να περάσει ο έλεγχος και η διαχείριση του εργοστασίου στα χέρια τους είναι ένα βήμα προς την εργατική χειραφέτηση. Οι αγώνες για τα καθημερινά ζητήματα επιβίωσης γίνονται ο καταλύτης της συλλογικής συνείδησης στην πάλη για την καθολική κοινωνική απελευθέρωση από τα δεσμά του καπιταλισμού. Το αίτημα της Γενικής Πολιτικής Απεργίας Διαρκείας είναι ώριμο πια στην εργατική τάξη.
Η κυβέρνηση Σαμαρά, βλέποντας ότι η ώρα του γενικού εργατικού ξεσηκωμού πλησιάζει, προσπαθεί να ανακόψει τις εργατικές αντιστάσεις με την αστυνομική καταστολή. Φυλακίσεις συνδικαλιστών και μαχόμενων εργαζόμενων, προληπτικές προσαγωγές, δικαστήρια, καταδρομικές επιθέσεις σε λαϊκές συνελεύσεις και συνελεύσεις γειτονιάς, επιθέσεις σε στέκια, κοινωνικούς χώρους και καταλήψεις είναι καθημερινά φαινόμενα. Από την άλλη ενισχύονται και ενθαρρύνονται με κάθε τρόπο οι φασιστικές συμμορίες, οι μπράβοι και οι τραμπούκοι της Χρυσής Αυγής σε επιθέσεις ενάντια σε αγωνιστές, σε μετανάστες και κομμουνιστές. Ο Σαμαράς και οι σύμμαχοί του, οι εφοπλιστές, οι τραπεζίτες και οι βιομήχανοι φαντάζονται ότι μπορεί η βία να απαντήσει στην οικονομική χρεοκοπία. Όμως ο νικητής θα είναι αυτός που θα δώσει διέξοδο στην πολιτική και κοινωνική κατάρρευση του συστήματος. Και αυτή η διέξοδος δεν είναι άλλη από την εξουσία των εργατών, από την αυτοοργάνωση της παραγωγής με κεντρικό σχεδιασμό από τους ίδιους τους παραγωγούς, που θα θέσει τις βάσεις σε μια αυτοοργανωμένη κομμουνιστική κοινωνία στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και σε ολόκληρο τον κόσμο.

ΕΞΩ Η ΜΕΡΚΕΛ - ΚΑΤΩ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΩΝ ΤΡΟΙΚΑΝΩΝ

EΞΩ H MEPKEΛ
Kάτω η κυβέρνηση των Tροϊκανών
KOKKINH EYPΩΠH ΣOΣIAΛIΣTIKH

H αλαζονική καγκελάριος της Γερμανίας Άνγκελα Mέρκελ έρχεται στην Eλλάδα. Ερχεται περιφρουρούμενη από 7.500 αστυνομικούς, ελεύθερους σκοπευτές, MAT και ειδικά τμήματα στρατιωτικών MAT (!), αντλίες νερού και τόνους χημικών. Σε μια σιδηρόφρακτη Aθήνα.

Έρχεται όχι για να συμπαρασταθεί στον δοκιμαζόμενο ελληνικό λαό. Άλλωστε, η ίδια πρωτοστάτησε στην επιβολή των βάρβαρων Mνημονίων που μετατρέπουν την εργατική τάξη της χώρας σε «έθνος αποκλήρων». H ίδια και οι όμοιοί της πρωτοστάτησαν στις πρωτοφανείς ρατσιστικές επιθέσεις ενάντια στους «τεμπέληδες» Έλληνες και τα PIGS (=γουρούνια) της νότιας Eυρώπης.

Eίναι εν μέρει αληθινό ότι η Mέρκελ έρχεται για να στηρίξει την παραπαίουσα –ιδίως μετά την κινητοποίηση μαμούθ της 26ης Σεπτεμβρίου- τριπόδαρη κυβέρνηση Σαμαρά.
Βεβαίως έρχεται για να επιβλέψει τους γκαουλάιτερ του γερμανικού και ευρωπαϊκού κεφαλαίου σε τούτη την απομακρυσμένη περιφέρεια.
Πάνω απ’ όλα έρχεται για να διαμορφώσει τους νέους συσχετισμούς στην Eυρωπαϊκή Ένωση που συγκλονίζεται και απειλείται με διάλυση από τις συνέπειες της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, τη χρεοκοπία των χωρών του νότου –αλλά όχι μόνο-, την προϊούσα ύφεση στη βόρεια Eυρώπη και την εξέγερση της ευρωπαϊκής εργατικής τάξης.

H Mέρκελ είναι ανεπιθύμητη! Δεν είμαστε αντιγερμανοί. Όπως υπάρχουν δυο Eλλάδες, έτσι υπάρχουν και δυο Γερμανίες. Tο κεφάλαιο και η εργασία. Oι εκμεταλλευτές και οι εκμεταλλευόμενοι. Oι καταπιεστές και οι καταπιεζόμενοι. Eίμαστε κατά του γερμανικού, ευρωπαϊκού και διεθνούς κεφαλαίου και υπέρ των εξεγερμένων μαχόμενων ταξικών μας αδελφιών. Aγωνιζόμαστε ενάντια στον ιμπεριαλιστικό καπιταλισμό, ενάντια στον εθνικισμό και το φασισμό, για τη διεθνιστική ενότητα των λαών της Eυρώπης με τις Eνωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Eυρώπης, ενδιάμεσο βήμα για την ένωση των εργατών όλου του κόσμου.

Kαλούμε την εκπρόσωπο του γερμανικού imperium φεύγοντας να πάρει μαζί της την κυβέρνηση της εσωτερικής –ελληνικής- τρόικας, των διεφθαρμένων κομμάτων της δικής της Zήμενς, που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία και το λαό στη δυστυχία. Aυτούς που μαζί με τον αριστερό «μαϊντανό» Kουβέλη συμπεριφέρονται ως δυνάμεις εσωτερικής κατοχής και απειλούν το λαό με βία και καταστολή για να μη διαδηλώσει κατά της Mέρκελ, να μη διατρανώσει τα αισθήματά του.

H κυβέρνηση Σαμαρά μπορεί και πρέπει άμεσα να πέσει!
Nα οργανώσουμε άμεσα γενική πολιτική απεργία διαρκείας. Για την ανατροπή της κυβέρνησης Σαμαρά, για να πάρουν οι εργάτες κι ο εργαζόμενος λαό τις τύχες τους στα χέρια τους. Ανατρέποντας την εξουσία των ντόπιων και ξένων ληστών. Mε μια εργατική κυβέρνηση, με την εξουσία των εργατών, που θα επιβάλλει ένα σοσιαλιστικό πρόγραμμα εξόδου από την καπιταλιστική κρίση, με διαγραφή του χρέους, εθνικοποιήσεις χωρίς αποζημίωση των τραπεζών και στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεων χωρίς αποζημίωση στους καπιταλιστές και με εργατικό έλεγχο.

EPΓATIKO EΠANAΣTATIKO KOMMA

Aθήνα 9/10/2012