ΑΠΟ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ ΣΤΗ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ

Μανιφέστο της Κεντρικής Επιτροπής του ΕΕΚ   

1. Αυτοί, οι «από πάνω» -η τρόικα της ΕΕ και του ΔΝΤ, η τρικέφαλη κυβέρνηση, οι διαπλεκόμενοι καναλάρχες, οι κεφαλαιοκράτες- μας τάζουνε αισιόδοξα μια χρονιά τρισχειρότερης φρίκης.

Εμείς, οι «από κάτω» -άνεργοι, εργάτες σε δουλειές/λάστιχο για μισό κομμάτι ψωμί, καταστραμμένοι αυτοαπασχολούμενοι, άστεγοι, αποκλεισμένοι και ταπεινωμένοι- τους τάζουμε να πάρουμε εμείς στα χέρια μας τις τύχες μας, την εξουσία, τον πλούτο που παράγουμε, με μια κουβέντα, την ζωή που μας κλέβουνε, για να την ζήσουμε σαν αληθινή ζωή κι όχι σαν θλιβερή επιβίωση. Η ίδια η ζωή είναι η πραγματική κι απαράβατη κόκκινη γραμμή.

Ή εμείς ή αυτοί – έτσι μπαίνει πια στις μέρες μας το ιστορικό δίλημμα «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα». Ή θα μας θάψει στα ερείπιά της η καπιταλιστική χρεοκοπία ή θα ανοίξουμε μια σοσιαλιστική διέξοδο από την κρίση και το χρεοκοπημένο σύστημα. 

2. Τα τρία τελευταία χρόνια γνωρίσαμε μια χωρίς προηγούμενο καταστροφή. Δεν πάει άλλο, αυτό φωνάζει ο λαός, αυτό διακήρυξαν με μια φωνή και στο 12^ο Συνέδριο του Εργατικού Επαναστατικού Κόμματος, οι τροτσκιστές του ΕΕΚ. Μετά τρία μαύρα χρόνια διάλυσης των πάντων, μετά τρία χρόνια οργής και αγανάκτησης, δεν αρκεί πια η οργή και η αγανάκτηση ούτε τα κάθε τόσο μαζικά ξεσπάσματα, που η άγρια κρατική καταστολή των ΜΑΤ κι οι γραφειοκράτες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ πασκίζουν να φρενάρουνε κάθε φορά.

Θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι έχουμε ήδη γονατίσει, ότι έχουμε αποδεχτεί την μοίρα της εξαθλίωσης. Δεν θα αργήσει η πληρωμένη απάντηση στα ψέματά τους. Υπάρχουν διάσπαρτες μυριάδες λαϊκές εστίες αντίστασης στην κοινωνική καταστροφή, μικρές ή μεγάλες, διάφορες πρωτοβουλίες και μορφές αυτο-οργάνωσης λιγότερο ή περισσότερο ανεπτυγμένες, δίκτυα κοινωνικής αλληλεγγύης, αγώνες κάθε μορφής που φυσικά τα αστικά Μαζικά Μέσα Συσκότισης και Παραπληροφόρησης κρατούν συστηματικά στο σκοτάδι και στην απομόνωση, ενώ προβάλουν με τον πιο προκλητικό τρόπο τους Ναζί της «Χρυσής Αυγής» και προπαγανδίζουν τις αθλιότητες της ίδιας της τρικέφαλης κυβέρνησης των εχθρών του λαού. Στόχος μας πρέπει να είναι να προωθήσουμε την λαϊκή αυτο-οργάνωση των μαζών, να ενώσουμε όλες αυτές τις μυριάδες σπίθες σε μια πανελλαδική πυρκαγιά, με άξονα την οργάνωση μιας Γενικής Πολιτικής Απεργίας που θα στηριχτεί στις εργατικές και λαϊκές κινήσεις και οργανώσεις, για την ανατροπή όλων των Μνημονίων, των συνοδευτικών νόμων, της μνημονιακής κυβέρνησης και την αποτίναξη του ζυγού της τρόικας και της τυραννίας των τραπεζών και των «αγορών». Για να ανοίξει ο δρόμος για την αριστερή εργατική κυβέρνηση και την εργατική εξουσία που στηριγμένη στα όργανα λαϊκής αυτο-οργάνωσης, θα αναδιοργανώσει την κοινωνία και την οικονομία σε νέες, σοσιαλιστικές βάσεις.

3. Δεν πρόκειται για εξωπραγματική ή ιδανική διέξοδο αλλά για την μόνη διέξοδο, αφού το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα και τα διευθυντικά του κέντρα, το ΔΝΤ, η ΕΕ, το μόνο που προεξοφλούν επίσημα είναι ότι εμείς, τα παιδιά μας, και τα παιδιά των παιδιών μας θα επιβιώσουμε -όσοι επιβιώσουν- στη μιζέρια για δεκαετίες.

Έχουν περάσει πάνω από πέντε χρόνια κι η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση όχι μόνο δεν δείχνει να ξεπερνιέται ή, έστω, να κοπάζει, αλλά, αντίθετα επιδεινώνεται. Η Παρατεταμένη Μεγάλη Ύφεση της παγκόσμιας οικονομίας θα χειροτερέψει το 2013, πρώτα-πρώτα στον αναπτυγμένο ιμπεριαλιστικό Βορρά. Από την άλλη μεριά, οι λεγόμενες «αναδυόμενες» χώρες των BRICs (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα) δεν δίνουν περιθώρια κάποιας αναθέρμανσης ή συγκράτησης της παγκόσμιας ύφεσης, καθώς οι ίδιες εκδηλώνουν πια έντονα σημάδια επιβράδυνσης και κυοφορίας κοινωνικών και πολιτικών εκρήξεων.

Η Αμερική πηγαίνει από δημοσιονομικό γκρεμό σε δημοσιονομικό γκρεμό. Στο τέλος του 2012, το δικομματικό πολιτικό σύστημα, μέσα από έντονους κλυδωνισμούς, ρήξεις κι αντιπαραθέσεις, μόλις κατάφερε, με μια επιμέρους προσωρινή συμφωνία, να αναβάλει για την 1^η Μαρτίου 2013 τις κρίσιμες αποφάσεις για τις περικοπές των δαπανών του αβυσσαλέου ομοσπονδιακού ελλείμματος - αποφάσεις που πρέπει να ληφθούν ταυτόχρονα με εκείνη για την αύξηση της περιβόητης «οροφής» του δυσθεώρητου χρέους των ΗΠΑ που ήδη ξεπερνάει το αμερικανικό ΑΕΠ, φτάνοντας τα 16,4 τρισεκατομμύρια δολάρια. Το αδιανόητο, ένα χρεοστάσιο της Αμερικής, επανέρχεται σαν εφικτό. Σε κάθε περίπτωση, η αμερικανική οικονομία που μόλις βρίσκεται στο όριο της ύφεσης, με μια μαζική ανεργία που δεν λέει να μειωθεί παρά τις διαδοχικές ενέσεις ρευστότητας από την Ομοσπονδιακή Τράπεζα, δεν θα αποφύγει την παραπέρα βύθιση στην ύφεση. Η ισχυρότερη κεφαλαιοκρατία του κόσμου θα επιχειρήσει να βάλει τον υπόλοιπο πλανήτη να πληρώσει τα δικά της σπασμένα, και πρώτα-πρώτα την Λατινική Αμερική, την Κίνα και την Ευρώπη.

Η Ευρώπη βρίσκεται ήδη σε ύφεση που αγγίζει πλέον και την βιομηχανική ατμομηχανή της ΕΕ και της ευρωζώνης, την Γερμανία, ενώ η άλυτη κρίση χρέους την κάνει να παραμένει στο επίκεντρο της παγκόσμιας κρίσης. Ο εφιαλτικός φαύλος κύκλος χρέος -λιτότητα -ύφεση -διόγκωση του χρέους γίνεται τώρα πιο αποπνικτικός με την εφαρμογή του «δημοσιονομικού συμφώνου» που επέβαλε το Βερολίνο μέσω Βρυξελλών. Το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα αιωρείται στο κενό και η βιομηχανία καταρρέει στα μεγάλα της κέντρα, την Ιταλία, την Γαλλία, την ίδια την Γερμανία. Ο «κεντρικός πυρήνας» της ΕΕ αποδεικνύεται εξίσου σάπιος με την χρεοκοπημένη «περιφέρεια» του Νότου της ευρωζώνης.

Η καπιταλιστική Ελλάδα ήταν ο παροιμιώδης «αδύναμος κρίκος» στη διεθνή αλυσίδα της ευρωζώνης και της ΕΕ. Με την χρεοκοπία της, δεν είναι, όπως ήταν εξ αρχής, απλώς ο «αδύναμος κρίκος» αλλά ο αδύναμος κρίκος που έσπασε οικονομικά κάτω από το βάρος τού μη βιώσιμου χρέους. Τα περιβόητα «σχέδια διάσωσης» με τα αλληλένδετα Μνημόνια μέτρων κοινωνικού κανιβαλισμού των σαρκών του διαπομπευόμενου ελληνικού λαού είχαν σκοπό, κατά πρώτο λόγο, την διάσωση των διεθνών τοκογλύφων, πρώτα-πρώτα των γερμανικών και γαλλικών τραπεζών, αλλά, ευρύτερα, της ίδιας της ευρωζώνης, του ευρώ σαν νομισματικού όπλου των ισχυρότερων καπιταλιστικών κύκλων της ιμπεριαλιστικής Ευρώπης. Σε τελευταία ανάλυση, όμως, οι καθυστερημένες, ολοένα αγριότερες σε κάθε «δόση δανείων», και τελικά αποτυχημένες παρεμβάσεις της ΕΕ κα του ΔΝΤ, μέσω της λαομίσητης τρόικας, τα Μνημόνια 1, 2, 3 και τα υπαρκτά, αν και ακήρυχτα επισήμως, χρεοστάσια της Ελλάδας με τα δύο «κουρέματα» (εν αναμονή τρίτου), θέλανε να κρύψουν, ακόμα κι από τα μάτια των ίδιων των «πιστωτών», το γεγονός ότι μαζί με τον κρίκο-Ελλάδα έχει υποστεί ανεπανόρθωτη ρήξη η ίδια η διεθνής-ευρωπαϊκή αλυσίδα.

Φυσικά, η όλη αλυσίδα δεν καταρρέει, ως εκ τούτου, αυτόματα. Ζούμε, όμως, οι πάντες, στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, παγκόσμια, με τις κλιμακούμενες συνέπειες αυτής της ρήξης που Βρυξέλες, Βερολίνο αλλά και Ουάσιγκτον επιχειρούν με αντιφατικά και βραχυπρόθεσμα μέτρα να συγκρατήσουν. Σε μια πρώτη περίοδο, ορισμένα τμήματα του διεθνούς κεφαλαίου και μερίδες της αστικής τάξης, ιδιαίτερα της γερμανικής, εξετάζανε την «λύση» του ακρωτηριασμού του αθεράπευτου μέλους από το συνολικό σώμα της ευρωζώνης και της ΕΕ, την αναγκαστική εκδίωξη της Ελλάδας ή Grexit. Από το καλοκαίρι, όμως, του 2012, η «λύση» αυτή υποχωρεί κατά κράτος, καθώς Βρυξέλλες και Βερολίνο βρίσκουν μέσα στο σαλόνι δύο ελέφαντες- την υπό χρεοκοπία Ισπανία και την Ιταλία, την τέταρτη και τρίτη μεγαλύτερη οικονομική δύναμη της ευρωζώνης. Δεν υπάρχουν πια περιθώρια να ξηλωθεί η μικρή κλωστή της Ελλάδας χωρίς να ξηλωθεί ολόκληρο το ευρωπαϊκό πουλόβερ. Γι’ αυτό και η φράου Μέρκελ άρχισε να λέει ότι «ματώνει η καρδιά της» για την χώρα μας, παρόλο που κατά τα άλλα περιφρονεί βαθύτατα τον «τεμπέλικο» βαλκανικό λαό της… Τώρα, όμως απειλείται η ιμπεριαλιστική Γερμανία κι η γερμανική Ευρώπη που βλέπει στα όνειρά της. Για τον ελληνικό λαό, πάντως, το ζήτημα δεν είναι αν θα πνιγεί με τη θηλιά των Μνημονίων από την ΕΕ και το ευρώ της ή αν θα πνιγεί μόνος του, περιμένοντας να τον πετάξουν πρώτο από το καράβι που βουλιάζει, αλλά πώς θα σωθεί από το ιστορικό ναυάγιο, μαζί με όλους τους άλλους λαούς.

Το ιστορικό ναυάγιο είναι πάντως δεδομένο και εν εξελίξει. Τον Δεκέμβριο του 2011 και τον Φεβρουάριο του 2012, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) με τις γιγάντιες ενέσεις ρευστότητας των προγραμμάτων LEROY διέσωσε (έως πότε;) το έτοιμο να καταρρεύσει ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα. Τότε ο Μάριο Ντράγκι, δήλωσε ότι η ΕΚΤ ήταν υποχρεωμένη να σώσει τις τράπεζες αλλά δεν θα έκανε το ίδιο για υπερχρεωμένες κυβερνήσεις και κράτη. Τον Ιούλιο, όμως, του 2012, κατάπιε ό,τι έλεγε πριν λίγους μήνες, δηλώνοντας ότι «θα κάνει οτιδήποτε» για να σώσει το ευρώ κι άρα υπερχρεωμένες κυβερνήσεις και κράτη. Έτσι, τον Σεπτέμβριο του 2102 ανακοίνωσε και επίσημα το σχέδιο ΟΜΤ για να στηρίξει υπό χρεοκοπία κράτη, ανακουφίζοντας προσωρινά, την Ισπανία και την Ιταλία.

Οι τρύπιες εθνικές ναυαγοσωστικές βάρκες δεν αρκούν ούτε τα σάπια εθνικιστικά σωσίβια «μόνο για Έλληνες» τάχα. Χρειαζόμαστε όχι μια σαθρή σχεδία αλλά ένα κοινό σχέδιο και την κοινή πάλη με όλους τους εργαζόμενους κι άνεργους της Ευρώπης, ντόπιους και μετανάστες, για να οικοδομήσουμε τις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης πάνω στα ερείπια της ιμπεριαλιστικής ΕΕ.

Γι’ αυτό και το ΕΕΚ υποστηρίζει με όλες του τις δυνάμεις και καλεί τις πιο πρωτοπόρες και μαχητικές δυνάμεις κι οργανώσεις του εργατικού και λαϊκού κινήματος, να στηρίξουν την πρωτοβουλία που ανακοίνωσε δημόσια στη διεθνή συγκέντρωση στην Αθήνα στις 17 Δεκεμβρίου 2012 η Συντονιστική Επιτροπή για την Επανίδρυση της Τέταρτης Διεθνούς για μια Διεθνή Ευρωπαϊκή Συνδιάσκεψη τον Ιούνιο 2013 στο Ρίμινι της Ιταλίας.

Εκεί θα συζητηθεί ένα Πρόγραμμα Έκτακτης Ανάγκης για να αντισταθούμε και να αποτρέψουμε την κοινωνική καταστροφή, μαζί κι ένα σχέδιο κοινών δράσεων, ανεξάρτητων από τους φραγμούς των γραφειοκρατικών μηχανισμών ελέγχου και για την οικοδόμηση μιας νέας επαναστατικής ηγεσίας που τόσο επιτακτικά έχουμε ανάγκη. 

4. Η Ελλάδα είναι ο αδύναμος κρίκος που έσπασε πρώτος οικονομικά, γι’ αυτό κι είναι υποψήφιος να σπάσει από τους πρώτους και πολιτικά. Η συνολική κοινωνικο-οικονομική, πολιτική και πολιτισμική κρίση έχει αναχθεί σε κρίση εξουσίας.

Το κεντρικό ζήτημα που τίθεται είναι: ποια κοινωνική δύναμη, ποια τάξη, με ποια πολιτικά μέσα, με ποιο πρόγραμμα και σχέδιο μπορεί να πάρει στα χέρια της την ηγεμονική ισχύ, να ανατρέψει την χρεοκοπημένη τάξη πραγμάτων που μας εξουσιάζει, να καταλάβει η ίδια την εξουσία ώστε για να βγάλει την κοινωνία από την καταστροφική κρίση; Το ΕΕΚ λέει ξεκάθαρα: μόνον η εργατική τάξη, εργαζόμενη κι άνεργη και η εργατική εξουσία των Συμβουλίων, στηριγμένη στις καταστρεφόμενες λαϊκές μάζες και την αυτο-οργάνωσή τους, μπορεί να δώσει διέξοδο.

Η κρίση χτυπάει το κέντρο της πολιτικής κρατικής εξουσίας κι εξακτινώνεται από εκεί σε όλο το πλέγμα των εξουσιαστικών σχέσεων και, κατά συνέπεια σε όλους τους θεσμούς και τις αστικές μορφές κοινωνικού ελέγχου. Πλήττει συνολικά το αστικό πολιτικό σύστημα της Μεταπολίτευσης, τα κόμματα αστικής εξουσίας, τον κοινοβουλευτισμό, απονομιμοποιεί όλες τις μέχρι τώρα μορφές διακυβέρνησης, μονοκομματικές, πολυκομματικές, «τεχνοκρατικές».

Ζούμε πλέον κάτω από ένα Κράτος σε καθεστώς «έκτακτης ανάγκης», όπου μια επίπλαστη «πλειοψηφία» μέσα σε ένα σκιώδες Κοινοβούλιο αποξενωμένο από τον λαό, επισφραγίζει Μνημόνια και «πράξεις νομοθετικού περιεχομένου» και αποφάσεις που παίρνονται αλλού, από την τρόικα και τα επιτελεία του μεγάλου διεθνούς και ντόπιου κεφαλαίου. Στο όνομα μιας πλαστής «έκτακτης ανάγκης σωτηρίας της χώρας», επιχειρείται οι αποφάσεις αυτές να επιβληθούν βίαια, με τα ρόπαλα και τα χημικά των ΜΑΤ, με τις συλλήψεις και τα βασανιστήρια στα αστυνομικά τμήματα και την ΓΑΔΑ, με την καταστολή, τις διώξεις κάθε εστίας αντίστασης, με το παρακράτος των φασιστικών μαντρόσκυλων του κεφαλαίου, με την χειραγώγηση των ΜΜΕ και την τηλεδικτατορία της παραπληροφόρησης.

Προμηνύματα και προετοιμασίες αυτού του καθεστώτος «έκτακτης ανάγκης» υπήρξαν από παλιά, τουλάχιστον από την εποχή των τρομονόμων και των τρομοδικών. Το ξέσπασμα της παγκόσμιας κρίσης, που πρώτη πολιτική της έκρηξη ήταν η εξέγερση του Δεκέμβρη 2008, το έφερε σε πλήρη λειτουργία, ιδιαίτερα από τα μέσα και τέλη του 2011, μετά το κίνημα των πλατειών, τις εξεγερσιακές Γενικές Απεργίες του Ιουνίου και του Οκτωβρίου, την πτώση της άθλιας κυβέρνησης Παπανδρέου, την πραξικοπηματική επιβολή της κυβέρνησης Παπαδήμου. Καθόλου τυχαία, μετά τον Νοέμβριο 2011, οι περισσότερες κυβερνητικές αποφάσεις επιβάλλονται με «πράξεις νομοθετικού περιεχομένου», με διαδικασίες δηλαδή που ρητά συνδέονται με καταστάσεις «έκτακτης ανάγκης». Ο εντεινόμενος αυταρχισμός ενός Κράτους σε χρεοκοπία που υψώνεται πάνω από την κοινωνία εκδηλώνει την βαθύτατη, διαλυτική κρίση του κράτους αλλά και της ίδιας της λεγόμενης «κοινωνίας των ιδιωτών-πολιτών». Δημόσιος και ιδιωτικός χώρος συγκλονίζονται εκ βάθρων, γκρεμίζεται η διαχωριστική γραμμή ανάμεσά τους, η ίδια η ζωή γίνεται το κεντρικό διακύβευμα.

Το δείχνουν καθαρά, οι «υγειονομικές βόμβες» του Λοβέρδου κι η διαπόμπευση των οροθετικών γυναικών, οι βάρβαρες επιχειρήσεις κοινωνικού ρατσισμού του Ξένιου Δένδια, η «ανακατάληψη των πόλεων» που κήρυξε ο Σαμαράς. Εστίες εναλλακτικής ζωής, που άλλοτε ήταν ανεκτές εφόσον μένανε στο δικό τους γκέτο, τώρα έρχονται στο επίκεντρο σαν «εστίες ανομίας» που πρέπει να συντριβούν από τις δυνάμεις αστυνομικής καταστολής - τις ίδιες δυνάμεις που συντηρούν τις δικές τους κερδοφόρες ζώνες ανομίας και με την πολιτική καθοδήγηση και προστασία αυτών που κρύβονται σε σβησμένες λίστες ληστών με δισεκατομμύρια στις ελβετικές τράπεζες. Αυτό βρίσκεται πίσω από την επιχείρηση αστυνομικής εκδίωξης της 22χρονης κατάληψης στη Βίλλα Αμαλίας. Γι’ αυτό κι αυτή η κρατική προβοκάτσια δεν αφορά μόνο τον αντιεξουσιαστικό χώρο αλλά όλους τους καταπιεσμένους, όλα τα θύματα της καπιταλιστικής θηριωδίας, όλο το εργατικό και λαϊκό κίνημα.

Κανένας συμβιβασμός δεν είναι δυνατός μ’ αυτό το κράτος - όποια κυβερνητική περικεφαλαία κι αν φοράει με δεξιο-πασοκικό-δημαρικό τρικολόρ λοφίο ή, πιθανόν, αύριο και με «αριστερό» λοφίο.

5. Η εξεγερσιακή κινητοποίηση ενός εκατομμυρίου διαδηλωτών στις 12 Φεβρουαρίου 2012 ενάντια στα Μνημόνια και το περιβόητο «κούρεμα» τορπίλισε τις προσπάθειες ξένων και ντόπιων κέντρων (ΕΕ, ΔΝΤ, οι ντόπιοι εκπρόσωποί τους τύπου ΓΑΠ, Λοβέρδου, Χρυσοχοΐδη κ.ά) να αναβληθούν επ’ αόριστον οι εκλογές μέχρι «να ολοκληρώσει το έργο της η κυβέρνηση Παπαδήμου», μ’ άλλα λόγια, στο όνομα της «κατάστασης έκτακτης ανάγκης» να ακυρωθεί εκτάκτως και η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία. Απέτυχαν οικτρά.

Οι πρόωρες εκλογές του Μαΐου και του Ιουνίου 2012 επήλθαν, ενάντια στην θέληση της άρχουσας τάξης, και προκάλεσαν πολιτικό σεισμό γκρεμίζοντας στα Τάρταρα τα δύο αστικά κόμματα ΠΑΣΟΚ και ΝΔ που μονοπωλούσαν κι εναλλάσσονταν διαδοχικά στην κυβερνητική εξουσία επί 40 χρόνια περίπου. Η λαϊκή οργή εκφράστηκε κυρίως με μια αριστερή στροφή εκτινάσσοντας έναν μικρό αριστερό ρεφορμιστικό συνασπισμό, τον ΣΥΡΙΖΑ, στη δεύτερη θέση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, χάρη στις προσδοκίες που προκάλεσε η προοπτική μιας αντιμνημονιακής κυβέρνησης της Αριστεράς. Από την άλλη μεριά, οι σκοτεινές δυνάμεις της πιο μαύρης αντίδρασης προώθησαν σαν νέα γραμμή άμυνας, υποδοχής και χειραγώγησης της απελπισίας των καταστραμμένων μικροαστικών στρωμάτων και των ανέργων, τους χιτλερικούς της «Χρυσής Αυγής». Η τρικομματική κυβέρνηση Σαμαρά που σχηματίστηκε μετά από ένα πρωτοφανές διεθνές και ντόπιο όργιο τρομοκρατίας και παραπληροφόρησης του λαού ήταν μια συγκόλληση ερειπίων, μεγαλύτερων (ΝΔ) και μικρότερων (ΠΑΣΟΚ) με συγκολλητική ύλη τον θλιβερό Κουβέλη της μη «Δημοκρατικής» μη «Αριστεράς».

Έξι μήνες μετά, αγκαλιά με το Μνημόνιο 3, ένα δεύτερο χρεοστάσιο και μια καθυστερημένη «δόση» για την σωτηρία των τραπεζών, αντιμέτωπη με νέες λαϊκές κινητοποιήσεις και με νέα εσωτερικά ρήγματα, αποχωρήσεις, διαγραφές, σκάνδαλα τύπου λίστας Λαγκάρντ κλπ., η τρικέφαλη κυβέρνηση Σαμαρά σέρνεται τραυματισμένη. Επιζεί προσωρινά όχι λόγω της δικής της δύναμης αλλά χάρη στην πολιτική αδυναμία των αντιπάλων της.

Οι ευθύνες των γραφειοκρατών είναι εξόφθαλμες. Έχουν, όμως, δείξει τα όριά τους και οι μέχρι τώρα κυριότερες μορφές πάλης: 24ωρες ή 48ωρες Γενικές Απεργίες, μαχητικές, πρωτοπόρες αλλά απομονωμένες απεργίες τμημάτων της εργατικής τάξης, όπως στη Χαλυβουργία ή στους ΟΤΑ, λαϊκά συλλαλητήρια την ημέρα ψήφισης του εκάστοτε Μνημονίου κλπ. Σωστά, ολοένα περισσότεροι εργαζόμενοι, ακόμα και σωματεία, βλέπουν και προτείνουν την ανάγκη μιας Γενικής Απεργίας διαρκείας. Οι δυσκολίες, πάντως, είναι πρωταρχικά πολιτικές.

Οι λαϊκές προσδοκίες, σε μεγάλο βαθμό, όπως δείχνουν έστω και λειψά οι δημοσκοπήσεις, είναι ακόμα στραμένες προς στα αριστερά, ειδικότερα στη δυνατότητα μιας επερχόμενης εκλογικής νίκης του ΣΥΡΙΖΑ και του σχηματισμού μιας κυβέρνησης της Αριστεράς. Το γεγονός αυτό αποτελεί ένα παράγοντα ταυτόχρονα ανασχετικό και προωθητικό.

Ανασχετικό ρόλο γιατί συντηρεί μια στάση αναμονής και παθητικής προσμονής ότι θα πέσει η κυβέρνηση σαν σάπιο φρούτο, τρέφει ρεφορμιστικές-κοινοβουλευτικές αυταπάτες αλλά και ένα ογκούμενο σκεπτικισμό, καθώς η στάση της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ μετατοπίζεται σε θέσεις ολοένα πιο συμβιβαστικές με την ΕΕ, το ΔΝΤ, ακόμα και το ΝΑΤΟ, θέσεις προσαρμοσμένες στο ισχύον (χρεοκοπημένο) καπιταλιστικό πλαίσιο που προοιωνίζουν μια αυριανή αδύναμη κυβέρνηση με αριστερό μεν πρόσημο αλλά κι ανοιχτές όλες τις Κερκόπορτες της υποταγής στο κεφάλαιο, την ίδια στιγμή που θα παγιδεύει και θα απογοητεύει τον λαό.

Για την ώρα, πάντως, δεν μπορεί κανείς να σνομπάρει απλώς τις λαϊκές ελπίδες και να αγνοεί και τον προωθητικό ρόλο, που, μέχρι ένα σημείο, παίζει αυτή η προσδοκία μιας κυβέρνησης της Αριστεράς που θα ακύρωνε τα Μνημόνια και θα φρέναρε ή και θα ανέστρεφε την πορεία κοινωνικής καταστροφής. Μια τέτοια προσδοκία εκφράζει πραγματικές κι επείγουσες ανάγκες των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων, μαζί, συγχυσμένα έστω, και τάσεις αντικαπιταλιστικές κι αναζήτησης εναλλακτικών δρόμων χειραφέτησης.

Το ΕΕΚ δεν μένει τυφλό απέναντι σ’ αυτές τις αντιφάσεις ούτε στην μεταβατική κίνηση των εργατικών-λαϊκών μαζών. Διατηρώντας πάντα την πολιτική μας ανεξαρτησία και την ασυμβίβαστη κριτική μας απέναντι στην πολιτική της ρεφορμιστικής ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, αποκρούουμε αποφασιστικά τις υστερικές αντικομμουνιστικές επιθέσεις που εξαπολύει εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ -προπαντός εναντίον των λαϊκών προσδοκιών- η Δεξιά και η «συμμαχία των προθύμων» γύρω της, από την φασιστική ακροδεξιά έως το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου και την «συγκυβερνώσα» ομάδα Κουβέλη. Την ίδια στιγμή προειδοποιούμε για τους κινδύνους που αντιπροσωπεύει μια αστική κεντροαριστερή ή «αριστερή» κατ’ όνομα κυβέρνηση, προπαντός στις σημερινές συνθήκες όπου οι ταξικοί συμβιβασμοί με ένα χρεοκοπημένο σύστημα κι ένα κλυδωνιζόμενο κι έτσι ακόμα πιο επικίνδυνο αστικό κράτος μπορεί να οδηγήσουν σε τραγωδίες τύπου Χιλής.

Το ΕΕΚ τονίζει ότι Βάρκιζα τέλος! Μόνη πραγματική κυβέρνηση της Αριστεράς είναι εκείνη μιας κυβέρνησης των εργατών που θα στηρίζεται στα όργανα της εργατικής και λαϊκής αυτοοργάνωσης, στην εργατική εξουσία, την Κομμούνα των εργατών, η οποία θα συντρίψει τους αστικούς κρατικούς καταπιεστικούς μηχανισμούς, μαζί κι όλες τις σφηκοφωλιές των νοσταλγών της χούντας και του Χίτλερ. Μόνο μια τέτοια αριστερή εργατική κυβέρνηση μπορεί να πάρει τα επείγοντα μέτρα εκείνα που θα βγάλουν την κοινωνία από την κρίση και από το σύστημα που την γεννά.

6. Η πολιτική πάλη του ΕΕΚ για την εργατική εξουσία σαν την διέξοδο από την παρούσα κρίση αστικής εξουσίας βρίσκεται στους αντίποδες από την προπαγανδιστική –τελετουργική επίκληση της «εργατικής λαϊκής εξουσίας», από την μεριά των σταλινικών του ΚΚΕ, που παραπέμπεται στις καλένδες και λειτουργεί μόνο σαν άλλοθι της καθημερινής ρεφορμιστικής πολιτικής.

Η ακραία σεχταριστική στάση της ηγεσίας του ΚΚΕ, η οποία συνδυάζει γραφειοκρατική αλαζονεία απέναντι στον «λαό που κάνει λάθος», κηρύγματα επιστροφής στον υπαρκτό σταλινισμό «που γνωρίσαμε», συμπόρευση ενίοτε με την αντιΣΥΡΙΖΑ υστερία της κυβέρνησης Σαμαρά (π.χ. με τα περί του «λόμπυ της δραχμής») και μια πρακτική ρεφορμιστική που δεν απειλεί καθόλου την αστική κυβέρνηση και τον υπαρκτό καπιταλισμό εδώ και τώρα, εκφράζει έναν βαθύτατο πολιτικό συντηρητισμό. Καμιά κριτική και αυτοκριτική για καταστροφικές πολιτικές του παρελθόντος και του παρόντος δεν επιτρέπεται. Οι ίδιες οι Θέσεις για το 19^ο Συνέδριο του ΚΚΕ εξαντλούνται σε απολογητική των κακώς κειμένων  και εκφράζουν μόνο την ανάγκη αναπαραγωγής της γραφειοκρατίας στο γκέτο του Περισσού κι όχι τα άμεσα και τα ιστορικά συμφέροντα του προλεταριάτου. Η ίδια αυτιστική γραφειοκρατία κατάφερε να «μαντρώσει», να συρρικνώσει το ΚΚΕ πολιτικά, εκλογικά και οργανωτικά, όσο ποτέ στο παρελθόν, και μάλιστα τώρα σε μια περίοδο ιστορικής καπιταλιστικής κρίσης, κρίσης αστικής εξουσίας, κι αυξανόμενης ριζοσπαστικοποίησης των λαϊκών μαζών που αναζητούν λύση και μάλιστα λύση εξουσίας.

Όσον αφορά την συμμαχία οργανώσεων μέσα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, παρόλη την μαχητική συμμετοχή στο μαζικό κίνημα δεν μπορεί να υπερβεί την θεωρητική σύγχυση και τον πολιτικό σκεπτικισμό απέναντι στις αντιφατικές εξελίξεις, τελικά τον κεντριστικό της χαρακτήρα. Οι αναφορές στην ανάγκη ενός «τρίτου ριζοσπαστικού πόλου της Αριστεράς», ανεξάρτητου από τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ, δεν μπορεί να κρύψει την κεντριστική ταλάντευση άλλων μεν δυνάμεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ προς την μεριά του ΣΥΡΙΖΑ κι άλλων προς το ΚΚΕ. Από πλευράς προγράμματος, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ συνεχίζει να μην βάζει άμεσα το ζήτημα της οργάνωσης της πάλης για την εργατική εξουσία, θεωρώντας ότι πρέπει να προηγηθούν φάσεις «κλονισμού, επιμέρους ρήξεων κι ανατροπής της τρέχουσας αστικής πολιτικής», ενώ η αποδέσμευση από την ΕΕ και το ευρώ προβάλλεται μονόπλευρα, αποκομμένα από την πάλη για την σοσιαλιστική ενοποίηση της Ευρώπης, συμπλησιάζοντας έτσι εθνικιστικές θέσεις σαν αυτές του ρεφορμιστικού Σχεδίου Β του Αλέκου Αλαβάνου.

Το ΕΕΚ επιμένει ότι σήμερα περισσότερο παρά ποτέ είναι αναγκαίο ένα άλμα στη θεωρία και την πράξη, πέρα από γραφειοκρατικά δόγματα, «ανανεωτικές αριστερές» προσαρμογές στο παλιό και κεντριστικές -εκλεκτικιστικές συγκολλήσεις, μια τολμηρή στροφή στους ανοιχτούς ορίζοντες της επαναστατικής χειραφέτησης του 21^ου αιώνα, χωρίς καμιά ιστορική αμνησία όλων των επαναστατικών εμπειριών που προηγήθηκαν και προπαντός του έπους και της τραγωδίας της Οκτωβριανής Επανάστασης, στη συνέχεια της οποίας εντάσσεται και η επαναστατική τροτσκιστική οργάνωση που οικοδομούμε. 

7. Η κριτική αρχών που ασκεί το ΕΕΚ απέναντι στις άλλες δυνάμεις της Αριστεράς και η προσήλωσή του στις αρχές της οικοδόμησης του ανεξάρτητου επαναστατικού διεθνιστικού κόμματος της εργατικής τάξης και της Τέταρτης Διεθνούς δεν ισοδυναμεί με άρνηση των αναγκαίων πολιτικών συμμαχιών και μετώπων.

Σήμερα περισσότερο παρά ποτέ δίνουμε το χέρι σε κάθε κοινωνικό αγωνιστή και κάθε εργατική οργάνωση, σε κάθε κόμμα ή οργάνωση της Αριστεράς χωρίς εξαιρέσεις, για ενότητα στη δράση και για Ενιαίο Μέτωπο πάνω σε ταξικές βάσεις για κάθε κοινωνικό ζήτημα, μικρό ή μεγάλο και για κάθε μάχη, μικρή ή μεγάλη, από το πιο άμεσο αίτημα έως την αντιμετώπιση των φασιστικών συμμοριών, την ανατροπή της καπιταλιστικής κυβέρνησης και του κράτους του κεφαλαίου, την πάλη για την εξουσία των εργατών.

8.  Στους μαχόμενους προλετάριους, σε όλους τους καταπιεσμένους, προπαντός στη νέα γενιά, και στις οργανώσεις τους, λέμε ότι πρέπει να κηρύξουμε την δική μας, αληθινή κατάσταση έκτακτης ανάγκης και να παλέψουμε με το πρόγραμμα που αυτή επιβάλλει 

Τέρμα στον εφιάλτη του χρέους και των φιρμανιών της τρόικας! 

Άμεση διαγραφή του χρέους στους διεθνείς τοκογλύφους, άμεση κατάργηση των λαοκτόνων Μνημονίων και των συνοδευτικών νόμων! Εθνικοποίηση των τραπεζών, κάτω από εργατικό έλεγχο, ενοποίησή τους σε έναν κοινό δημόσιο τραπεζικό φορέα που θα αναθερμάνει την οικονομική δραστηριότητα και θα προστατέψει τους μικροκαταθέτες, τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους, για να σταματήσουν οι εξώσεις και οι στρατιές των νεοαστέγων.

Τέρμα στην φρίκη της ανεργίας! 

Να απαγορευτούν οι απολύσεις! Να μοιραστούν οι ώρες εργασίες στο εργατικό προσωπικό. Να σταματήσουν οι ιδιωτικοποιήσεις, να εθνικοποιηθούν ξανά όσες δημόσιες επιχειρήσεις ιδιωτικοποιήθηκαν κι οι στρατηγικοί τομείς της οικονομίας, κάτω από εργατικό έλεγχο και να μπουν κάτω από εργατική διαχείριση. Να απαλλοτριωθούν τα εργοστάσια που κλείνουν ή μεταφέρονται σε άλλες χώρες, χωρίς αποζημίωση στους βιομηχάνους, και να λειτουργήσουν κάτω από εργατικό έλεγχο κι εργατική διαχείριση, με χρηματοδότηση από την δημόσια τράπεζα και στα πλαίσια ενός δημοκρατικού κεντρικού σχεδιασμού. Να δημιουργηθούν άμεσα νέες θέσεις εργασίες με μεγάλα δημόσια έργα υποδομής που τόσο ανάγκη έχει η χώρα, χωρίς μεγαλοεργολάβους και διαπλεκόμενους μεγαλοκαρχαρίες. 

Τέρμα στους μισθούς πείνας και την «ελαστική» σκλαβιά! Την κρίση να πληρώσουν οι καπιταλιστές! Τέρμα στα χαράτσια και στην φορομπηχτική πολιτική της εξαθλίωσης!

Αποκατάσταση των μισθών και συντάξεων σε ένα αξιοπρεπές επίπεδο, κατάργηση όλων των αντεργατικών νόμων και των «ελαστικών σχέσεων εργασίας». Λεφτά υπάρχουν στα χέρια μέχρι τώρα των μεγαλοκαπιταλιστών: με πλήρη διαφάνεια, κάτω από εργατικό-λαϊκό έλεγχο, να δημευτεί η περιουσία όσων κατακλέψανε προκλητικά κι ατιμώρητα, δεκαετίες τώρα, τον κοινωνικό πλούτο. Απαλλοτρίωση της μοναστηριακής και εκκλησιαστικής περιουσίας-διαχωρισμός της Εκκλησίας και του Κράτους. 

Τσακίστε τους φασίστες σε κάθε γειτονιά!

Η χιτλερική ρατσιστική βία, τρομοκρατία και δημαγωγία δεν θα περάσουν! Για την πείνα και την ανεργία φταίνε οι καπιταλιστές και τα λαμόγια τους, όχι οι μετανάστες, τα ταξικά μας αδέρφια! Ίσα δικαιώματα σε ντόπιους και αλλοδαπούς εργάτες. Κοινωνικά δίκτυα αλληλεγγύης για όλα τα θύματα της κρίσης ανεξάρτητα από χρώμα, θρησκεία, εθνική προέλευση. Ομάδες αυτοάμυνας του λαϊκού κινήματος ενάντια στα τάγματα εφόδου του φασισμού!

Έξω η τρόικα! Δεν θα γίνουμε προτεκτοράτο των ιμπεριαλιστών! Έξω από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ! Εμπρός για τις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης!

Η Κεντρική Επιτροπή του ΕΕΚ

Ιανουάριος 2013