Το μπλοκάρισμα των διαπραγματεύσεων κυβέρνησης και τρόικας και η γενικότερη αδυναμία να βρεθεί μια λύση κοινωνικά ανεκτή στο οικονομικό αδιέξοδο είναι η καλύτερη απόδειξη της οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής χρεοκοπίας του καπιταλισμού.
Την ώρα που ο καπιταλισμός παγκόσμια βρίσκεται στη χειρότερη κρίση της ιστορίας του. Την ώρα που η χρεοκοπία χτυπά την πόρτα της Ισπανίας και της Ιταλίας και απειλεί να μεταφερθεί στον πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την Γαλλία και την Γερμανία, ο Σαμαράς και η κυβέρνησή του, αξιοθρήνητες φιγούρες, αναζητούν νερό στην έρημο εκλιπαρώντας την Γερμανίδα καγκελάριο. Εκλιπαρούν για μια δήλωση στήριξης και την ανταλλάσσουν με νέα αφόρητα μέτρα στην πλάτη ενός λαού που ήδη υποφέρει. Ενός λαού όμως που δεν έχει σταματήσει να αγωνίζεται, παρά τις προδοσίες, τους συμβιβασμούς και την ανικανότητα των ηγετών του, προκαλώντας τρόμο στην άρχουσα τάξη.
Είναι η αφόρητη πίεση των εργαζόμενων που αναγκάζει τους γραφειοκράτες της ΓΣΕΕ, των εργατικών κέντρων και των πρωτοβάθμιων Σωματείων να προκηρύξουν δεύτερη γενική απεργία σε λιγότερο από ένα μήνα. Ήδη από την απεργία στις 26 Σεπτέμβρη εργατικά σωματεία και συλλογικότητες έβαλαν το ζήτημα της Γενικής Πολιτικής Απεργίας Διαρκείας για την ανατροπή των μέτρων και της αξιοθρήνητης κυβέρνησης Σαμαρά. Ο αγώνας των ναυπηγών και της ΔΕΗ, που κράτησε την συνέχεια μεταξύ των δύο απεργιών, η εισβολή στον περίβολο του υπουργείου Εθνικής Άμυνας και η ανυποχώρητη στάση των εργαζόμενων στις συλλήψεις και τα δικαστήρια συνδικαλιστών δείχνουν την εξάντληση της ανοχής των εργατών και του καταπιεζόμενου λαού να ανεχθούν την καταστροφή της ζωής και της αξιοπρέπειάς τους. Ο αγώνας των εργαζόμενων της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής, για να περάσει ο έλεγχος και η διαχείριση του εργοστασίου στα χέρια τους είναι ένα βήμα προς την εργατική χειραφέτηση. Οι αγώνες για τα καθημερινά ζητήματα επιβίωσης γίνονται ο καταλύτης της συλλογικής συνείδησης στην πάλη για την καθολική κοινωνική απελευθέρωση από τα δεσμά του καπιταλισμού. Το αίτημα της Γενικής Πολιτικής Απεργίας Διαρκείας είναι ώριμο πια στην εργατική τάξη.
Η κυβέρνηση Σαμαρά, βλέποντας ότι η ώρα του γενικού εργατικού ξεσηκωμού πλησιάζει, προσπαθεί να ανακόψει τις εργατικές αντιστάσεις με την αστυνομική καταστολή. Φυλακίσεις συνδικαλιστών και μαχόμενων εργαζόμενων, προληπτικές προσαγωγές, δικαστήρια, καταδρομικές επιθέσεις σε λαϊκές συνελεύσεις και συνελεύσεις γειτονιάς, επιθέσεις σε στέκια, κοινωνικούς χώρους και καταλήψεις είναι καθημερινά φαινόμενα. Από την άλλη ενισχύονται και ενθαρρύνονται με κάθε τρόπο οι φασιστικές συμμορίες, οι μπράβοι και οι τραμπούκοι της Χρυσής Αυγής σε επιθέσεις ενάντια σε αγωνιστές, σε μετανάστες και κομμουνιστές. Ο Σαμαράς και οι σύμμαχοί του, οι εφοπλιστές, οι τραπεζίτες και οι βιομήχανοι φαντάζονται ότι μπορεί η βία να απαντήσει στην οικονομική χρεοκοπία. Όμως ο νικητής θα είναι αυτός που θα δώσει διέξοδο στην πολιτική και κοινωνική κατάρρευση του συστήματος. Και αυτή η διέξοδος δεν είναι άλλη από την εξουσία των εργατών, από την αυτοοργάνωση της παραγωγής με κεντρικό σχεδιασμό από τους ίδιους τους παραγωγούς, που θα θέσει τις βάσεις σε μια αυτοοργανωμένη κομμουνιστική κοινωνία στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και σε ολόκληρο τον κόσμο.