ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΓΙΑ ΤΑ 6 ΧΡΟΝΙΑ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ
ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΥ
Σάββατο 06/12, 12:00, Καμάρα
ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΕ ΜΙΑ ΝΕΑ ΕΞΕΓΕΡΣΗ!
6 χρόνια μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου η νέα γενιά παραμένει στο στόχαστρο της κρατικής καταστολής.
Δεν είναι μόνο ο Σαμαράς, ο Λοβέρδος και οι Φορτσάκηδες υποτακτικοί τους που στέλνουν τα ΜΑΤ στη Νομική, την ΑΣΟΕΕ και το Πολυτεχνείο ή στα κατειλημμένα σχολεία.
Είναι οι διεθνείς “ομόλογοί” τους που συγκαλύπτουν τη δολοφονία του 18χρονου αφροαμερικανού Μάικλ Μπράουν στο Φέργκιουνσον των ΗΠΑ από τις σφαίρες λευκού αστυνομικού. Είναι οι μπάτσοι του Ερντογάν που δολοφόνησαν τον 15χρονο Μπερκίν Ελβάν τον περασμένο Μάιο στην Τουρκία, τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο της Τουρκίας όπως έγραψαν οι σύντροφοί μας από την άλλη όχθη του Αιγαίου.
Η τραγωδία της “γενιάς του Δεκέμβρη” συμπυκνώνεται -με ιδιαίτερο τρόπο- στο δράμα του φίλου του Αλέξανδρου, Νίκου Ρωμανού ο οποίος έγκλειστος στις φυλακές Κορυδαλλού διεξάγει έναν αγώνα αξιοπρέπειας, με απεργία πείνας, διεκδικώντας το δικαίωμά του στις εκπαιδευτικές άδειες – δικαίωμα που αναγνωρίζουν και οι αστικοί νόμοι.
Η νέα γενιά η οποία δεν έχει κανένα μέλλον πέρα από τη μαζική ανεργία και την ελαστική εργασία είναι στο στόχαστρο της κρατικής καταστολής γιατί δεν υπάρχουν “ειρηνικά” μέσα για να την ελέγξουν.
Η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 παραμένει η εμβληματική “πρώτη πολιτική έκρηξη της τρέχουσας παγκόσμιας κρίσης”, αλλά η νεολαία διπλά σε όλες τις γενιές των εκμεταλλευομένων και καταπιεσμένων τάξεων έχει συσσωρεύσει σημαντικές εμπειρίες επαναστατικής πάλης τα τελευταία έξι χρόνια. Η εξέγερση στο Φέργκιουνσον που έχει αγκαλιάσει τις ΗΠΑ -το κέντρο του παγκόσμιου καπιταλισμού- στέκεται δίπλα στην εξέγερση στο Μεξικό ενάντια στη δολοφονία των 43 φοιτητών από παρακρατικούς και την αστυνομία και την κατάληψη του πανεπιστημίου του Μπέρκλεϊ. Η νεολαία αντιμέτωπη με τις συνέπειες ενός παρατεταμένου και άλυτου παγκόσμιου κραχ βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της μάχης και αντλεί τα μαθήματα από μια πραγματική ταξική αναμέτρηση στην πάλη της για δουλειά, ελευθερία, μόρφωση, αξιοπρέπεια.
Οι μνήμες από τους αγώνες των μαύρων πανθήρων, το κίνημα ενάντια στον πόλεμο Βιετνάμ στις ΗΠΑ ή το φοιτητικό κίνημα στο Μεξικό, συναντούν από τη μακρινή δεκαετία του '60 ένα νέο αναπτυσσόμενο παγκόσμιο επαναστατικό κύμα, τις επαναστάσεις που συγκλόνισαν τον αραβικό κόσμο, το ηρωικό Κομπάνι και τον επαναστατικό αγώνα στην Ουκρανία ενάντια στο φασισμό και τον ιμπεριαλισμό.
Δεν έχουμε μπροστά μας απλώς “της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία”. Όλοι οι πυλώνες της οικονομικής και πολιτικής σταθερότητας για να ξεπεραστεί η επαναστατική κρίση της δεκαετίας του '60 και του '70, δηλαδή ό,τι ονομάστηκε “νεοφιλελευθερισμός”, δεν έχουν απλώς καταρρεύσει, αλλά έχουν μετατραπεί σε παράγοντες διαρκούς αποσταθεροποίησης.
Δεν βρισκόμαστε μπροστά ούτε σε μια νέα εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008. Αν ο λαός με επικεφαλής τη νέα γενιά εξέγερθηκεε το 2008 ενάντια στην προοπτική μιας ζωής χωρίς μέλλον, η ζωή χωρίς μέλλον είναι παρούσα σήμερα. Οι 700.000 νέοι άνεργοι, η επέκταση της ελαστικής απασχόλησης επίσημα στο 1/3 των εργαζομένων, η εκτόξευση της ανεργίας της νεολαίας στο 65% δεν είναι τάσεις, είναι το υπαρκτό πλαίσιο της κοινωνικής ασφυξίας η οποία πλήττει πρώτα από όλους -φυσικά- τη νέα γενιά.
Η καθεστωτική κρίση που εγκαινίασε η εξέγερση του Δεκέμβρη δεν έκλεισε με την άνοδο στην εξουσία του ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ το 2009. Αντίθετα, το καθεστώς της αστικής εξουσίας έχει μετατραπεί σε ερείπια εξαιτίας της αδυναμίας του να διαχειριστεί τις συνέπειες της χρεοκοπίας του ελληνικού καπιταλισμού.
Η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου σήμερα βρίσκεται επικεφαλής των ερειπίων του πολιτικού συστήματος των τελευταίων τεσσάρων δεκαετιών. Η συζήτηση για την αναδιάρθρωση του δημοσίου χρέους που έχει εκτοξευτεί στο 175% του ΑΕΠ, μια νέα συμφωνία με την Τρόικα και νέα μέτρα κοινωνικού κανιβαλισμού (δεκάδες χιλιάδες απολύσεις στο δημόσιο, απελευθέρωση απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα, περικοπές συντάξεων, απαγόρευση απεργιών) σύμφωνα με τις επείγουσες ανάγκες της νέας φάσης της χρεοκοπίας του ελληνικού καπιταλισμού δεν συμπίπτει μόνο με μια νέα πολιτική κρίση της καταρρέουσας κυβέρνησης. Συμπίπτει πρωτίστως με τη δυναμική εμφάνιση της νέας γενιάς -και ιδιαίτερα του φοιτητικού κινήματος- στο προσκήνιο της ταξικής πάλης.
Η επιστράτευση του κράτους σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης στο πλευρό της πανεπιστημιακής ελίτ για να καταστείλουν τις αντιδράσεις του φοιτητικού κινήματος ενάντια στον αυταρχισμό, τις διαγραφές φοιτητών και τα νέα λουκέτα στις σχολές εκφράζει τον φόβο της άρχουσας τάξης μπροστά στη μετατροπή των σχολών σε κέντρα αγώνα της νεολαίας και της εργατικής τάξης, όπως εμβρυακά είχε συμβεί το Δεκέμβρη του 2008.
Οι εμπειρίες του εργατικού κινήματος και ολόκληρου του λαού από τις Γενικές Απεργίες του 2010-2012 και τα πέντε χρόνια πάλης ενάντια στα Μνημόνια μπορούν να αποτελέσουν ένα εκρηκτικό μείγμα, αν συνενωθούν με την επαναστατική δυναμική της νεολαίας που προλεταριοποιείται βίαια.
Η 6η Δεκέμβρη του 2014 δεν μπορεί να είναι απλά μια επέτειος. Μπορεί και πρέπει να αποτελέσει κρίσιμο σταθμό της προετοιμασία μιας νέας εξέγερσης.
Το φοιτητικό κίνημα μπορεί να βρεθεί στην πρώτη γραμμή αυτής της προετοιμασίας με ένα σχέδιο δράσης καταλήψεων διαρκείας στα πανεπιστήμια και την μετατροπή τους σε κέντρα αγώνα ολόκληρης της νεολαίας (σπουδάζουσας, μαθητιώσας, εργαζόμενης και άνεργης). Ο μαχητικός αντιγραφειοκρατικός συντονισμός με το σύνολο της εργατικής τάξης, στην πάλη για την οργάνωση μιας Γενικής Πολιτικής Απεργίας Διαρκείας για την ανατροπή της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου και της Τρόικας στους δρόμους, μπορεί να δυναμιτίσει κάθε σενάριο κοινοβουλευτικής διαχείρισης της λαϊκής οργής, ανοίγοντας το δρόμο σε επαναστατικές πολιτικές εξελίξεις.
Ενάντια στην ανθρωπιστική καταστροφή και το κοινωνικό αδιέξοδο, ο μόνος δρόμος που ανοίγεται μπροστά μας είναι αυτός της εξόδου από το ίδιο το σύστημα που προκαλεί το σύνολο των κοινωνικών δεινών. Η ανατροπή του καπιταλισμού, το τσάκισμα του καπιταλιστικού κράτους και η πάλη για μια επαναστατική κυβέρνηση στη βάση της εξουσίας της εργατικής τάξης αποτελεί τη μόνη διέξοδο από την καπιταλιστική κρίση όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε ολόκληρο τον πλανήτη. Ο παγκόσμιος αταξικός και ανεξουσίαστος ελευθεριακός κομμουνισμός είναι το μόνο σύστημα που μπορεί να διαδεχθεί σε παγκόσμια κλίμακα τον παρακμασμένο καπιταλισμό που απειλεί να μας θάψει κάτω από τα συντρίμμια της κρίσης του.
27 Νοέμβρη 2014
ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ
Αναρτήσεις
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου